Films die een kijkje nemen wat er allemaal op en rond set een filmset gebeurt, daar houden wij van. Met “State And Main” is dat niet anders. Het scenario en de regie gebeurde onder het nauwlettend oog van David Mamet. Hij bracht ons al gesmaakte verhaallijnen van films zoals “Heist” (2001), “The Winslow Boy” (1999) en “Hannibal” (2001). En door die films mag je deze “State And Main” zeker een kans geven.
Stel je voor. Je zit midden in een filmopname en je hoort dan dat de hele filmploeg persona non grata wordt verklaard. Het overkomt regisseur Walt Price (William H. Macy) en zijn team. Geld hebben ze niet meer en de enige locatie die ze nog enigszins kunnen gebruiken willen ze nog een film hebben is Waterford, Vermont. Het stadje kan je zelf niet met de beste middelen nabouwen en geen enkele scenarist zou het ooit kunnen omschrijven. Iedereen kent iedereen en alles gaat aan een slakkengangetje vooruit. De komst van de filmploeg zet het stadje op stelten en niet alle inwoners zijn daar zo gelukkig mee. De enige twee zinnige personen die rondlopen zijn twee oudere mannen. Zij blijven in heel de heisa nuchter en prikken doorheen de ballon van het productieproces.
Die ballon is vooral gevuld met lucht, want ook de filmploeg kent nogal wat problemen. Een oude molen heeft het stadje niet meer. Wat zorgt voor de opmerking van de regisseur of het wel een molen moet zijn? En als je weet dat de titel van de film “The Old Windmill” luidt, dan begrijp je de frustratie. Ook met de cast zit het niet goed. De ene (Sarah Jessica Parker) wil haar borsten niet meer tonen, terwijl die al in iedereen zijn geheugen staan gegrift, zoals een teamlid het nonchalant uitdrukt. De andere (Alec Baldwin) heeft een voorliefde voor 14-jarige meisjes, en in een stadje als Waterford is dat zoals overal niet zo evident. Oh, en ondertussen zoekt de scenarioschrijver (Philip Seymour Hoffman) haastig naar een tweede kans, een tweede verhaal, eigenlijk een tweede en totaal andere film.
“State And Main” (2000) is niet zo geslaagd als Robert Altmans “The Player” (1992), waarin hij eveneens de hele filmindustrie doorlicht, maar het cynisme en sarcasme zit hier ook wel in. Vooral William H. Macy komt als de regisseur lekker egocentrisch uit de hoek. Als alle lievelingsbloemen van zijn steractrice uitverkocht zijn, geeft hij dan maar de opdracht om het vorige boeket uit haar kamer te stelen en er een nieuw papier rond te doen. Ze is toch te dom om te beseffen dat ze die bloemen al eerder heeft gekregen. Verder kaffert hij een teamlid uit als die klaagt dat zijn vrouw moeten bevallen en hij niet weg kan. Staat de bevalling van iemands vrouw op de werkplanning of is het een privé-aangelegenheid? Dat is Macy’s op zijn best.
De extra’s:
- Trailer