Het moet zowat in de kille januarimaand van 2011 geweest zijn dat Seth Haley, a.k.a. Com Truise, zich uit het niets op onze muzikale radar bliepte. Met een resem sfeervolle eigen composities zoals Cyanide Sisters of Karova en een reeks opmerkelijke remixes van opkomende artiesten zoals Twin Shadow en Neon Indian, kon hij al snel op veel bijval rekenen kenners van het elektronische genre.
Groot was dan ook ons jolijt toen we, na het afgelaste concert -vorige novemeber in de Charlatan-, een herkansing kregen in de DOKkantine.
Desondanks de piekfijne organisatie liet de locatie toch zijn beperkingen zien. Hoewel de kleine zaal(max. 81 personen) een zweem van exclusiviteit met zich mee bracht, was het bij tijden toch flink drummen om je perfecte luisterstek te behouden. Al geven we toe dat het voor artiest en organisatie steeds zoeken is naar het perfecte kader om de act het best tot z’n recht te laten komen.
Wie dacht dat Com Truise voornamelijk ging uitpakken met een overwegend ambient geïnspireerde set , kwam bedrogen uit. Van meet af aan nam hij de meesterlijk opgebouwde vibe van voorprogramma Liquid Brother over, met stevige, repetitieve beats, verweven met nostalgische samples van typische VHS klanken.
Truise kwam onmiddellijk stevig uit de hoek met nummers als ‘Slow peels’ en ‘Cathode Girls’, maar verzandde na een twintigtal minuten in een ritmische wak. Los van zijn gesmaakte gave om losstaande samples samen te voegen tot een steekhoudende compositie, waren we als toeschouwer op zoek naar een adempauze. Het schijnbaar onuitputtelijke arsenaal van goedgeplaatst gedreun sloeg ons bijna knock out.
Een plotselinge stilte, ongeveer veertig minuten ver in de set, zorgde echter voor een duidelijk breekpunt. Vertwijfeling en consternatie bij het publiek. In de eerste seconden bleken enkele toeschouwers de technische hick-up te houden voor een of andere geniale break, terwijl anderen elkaar vooral vragend aan keken. Pas toen Haley zich met kwinkslag verontschuldigde voor het crashen van een van zijn samplers, probeerden de iets te enthousiaste klappers zich te verschuilen achter een ironische “Nice break, man!”
Wat er ook van zij, op een of andere manier zorgde die “nice break” voor een kantelmoment in de set. Op een of andere manier leek de focus, zowel bij artiest als publiek, helemaal terug. Duidelijk de shot zuurstof die iedereen nodig had. Haley moet er daarna zelf ook meer plezier in gehad hebben, want na zeer licht aandringen van het publiek en een kleine ‘refill’ lapte hij er nog een half uur bis-nummers tegenaan.
Al met al was Com Truise niet het meest makkelijk te verteren concert uit de Big Next reeks, maar als echte liefhebber van elektronische muziek was dit absoluut een must see.