Voor elke gelegenheid bestaat er wel de gepaste film. Zowel voor moeder- als voor vaderdag pakken filmverdelers uit met speciale dvd-boxen voor hem en haar. Er bestaat ook zoiets als “The Cannes Festival Collection”. Die dvd-box bestaat uit films die in het verleden op de croisette een indruk hebben nagelaten. Het eerste volume bevat meteen drie spraakmakende titels: “The Straight Story”, “The Man Who Wasn’t There” en “Irréversible”.
Wie de naam David Lynch hoort die denkt spontaan aan films zoals “Lost Highway” (1997) en “Mulholland Drive” (2001). Maar voor “The Straight Story” (1999) laat Lynch de donkere mystieke hoeken van de samenleving links liggen. Deze keer kiest hij voor een oudere man die het land doorkruist op een grasmaaier. Alvin Straight hoort namelijk dat zijn broer ernstig ziek is. Ze hebben elkaar in jaren niet meer gezien, maar Alvin heeft er alles voor over om toch van hem afscheid te kunnen nemen. Het klinkt misschien ongeloofwaardig en vreemd maar het is weldegelijk gebaseerd op een waar gebeurd verhaal. Richard Fansworth speelt de hoofdrol en kreeg ervoor een Oscar-nominatie. Hij verdiende voordien vooral zijn boterham als stuntman. “The Straight Story” werd zijn laatste film. Fansworth pleegde zelfmoord toen bij hem terminaal kanker werd vastgesteld.
Centraal in “The Man Who Wasn’t There” (2001) is Ed Crane (Billy Bob Thornton). Hij werkt anno 1949 als kapper in de zaak van zijn schoonbroer. Maar de toekomst ligt in de droogkuis, zo vertelt hem een louche zakenman. Ondertussen vergrijpt Big Dave (James Gandolfino) zich aan Eds wettelijke echtgenote Doris (Frances McDormand). Die affaire biedt volgens Ed mogelijkheden. Mitst wat afpersing kan hij voldoende geld verzamelen voor de opstart van zijn eigen zaak. Het klinkt allemaal echter te mooi om waar te zijn. De Coen-broers (“Fargo”) brengen een hommage aan de film noir. Al werd alles oorspronkelijk in kleur gefilmd en achteraf omgezet naar zwart-wit. De film kan je ook in kleur bekijken. Maar dat raad ik je af. Hij is nog de helft niet zo intrigerend in kleur als in zwart-wit.
Een film die je niet onberoerd kan en mag laten is “Irréversible”. Gaspar Noé (“Seul Contre Tous”) gooit je maag ondersteboven. Hij shockeert en blijft shockeren. Kijken met je handen voor je ogen of je vingers in de oren, het is jou voor een keer vergeven. De gruwel die Vincent Cassel en Monica Bellucci overkomt is geen sinecure. Terwijl de Coen-broers ons inpalmen met hun zwart-wit beelden, slaat Noé van in het begin de droomwereld aan diggelen. Of beter dat doet Vincent Cassel. Je zit in een doolhof waar je niet zonder kleerscheuren uitgeraakt. De prent vertelt het verhaal achterstevoren. Terwijl je denkt dat je in het begin het ergste hebt gezien, zorgt de plot op het einde voor een twist die doet nazinderen. Geloof mij, deze film is niet voor gevoelige kijkers.
Voor wie er nog aan twijfelt. Dit is een eerste volume dat smaakt naar meer!