We hebben zo een aantal acteurs op wiens gezicht we echt niet kunnen kijken. Tot dat selecte clubje behoren Ben Affleck, Adam Sandler en Vin Diesel. Het is dan ook geen lachertje als we enigszins verplicht worden om naar een van hun films te kijken. Een volledig objectief oordeel kunnen we dan niet geven.
In “Pitch Black” (2000) werden we voorgesteld aan Riddick (Vin Diesel) een zonderlinge figuur die uit de klauwen moest blijven van al even zonderlinge personages. Op een sequel zaten we niet te wachten, maar ondertussen is die er wel. Terug met Diesel en terug een maat voor niets. Engelstaligen omschrijven de prent ironisch als riddick-ulous, belachelijk. Dergelijke films zetten het schrijversbrein van recensenten wel aan tot creativiteit, een kleine troost.
We schrokken wel even toen we de stem herkende van Dame Judi Dench tijdens de trailer voor deze film. Haar verschijning in de James Bond-films als M moet haar financieel toch iets hebben opgebracht. Als ze dit doet voor het geld, dan is dat bijzonder jammer. Idem voor de verschijning van Tandie Newton (M.I.: 2). Het aantal goeie vrouwenrollen is dun gezaaid, dat horen we maar al te vaak, en als uitstekende actrices zich moeten verlagen tot dergelijke prenten dan is het einde nabij.
We hebben niet direct met de ogen dicht naar “The Chronicles Of Riddick” gekeken. Laten we gewoon zeggen dat we vooral hebben geluisterd naar de muziek. Voor die muziek werd beroep gedaan op Graeme Revell. Hij was ook van de partij voor het scoren van “Pitch Black”. Revell wist dus waaraan hij zich kon verwachten, maar probeert de film met zijn muziek naar een hoger niveau te tillen. Hij voorziet deze futuristische prent, die elementen leent van “Stargate”, van de nodige grootse klanken.
Revells carrière omvat nog niet zoveel films maar ze worden gekenmerkt door afwisseling. Dat gaat van de romantische komedie “Three To Tango” tot sciencefiction met “Red Planet” en de spionageprent “The Saint”. Ook het horrorgenre is hem niet volkomen onbekend. Vorig jaar was hij getuige van de clash tussen horrorlegendes Freddy en Jason. Van Jason naar Diesel, het is qua horrorgehalte slechts een kleine stap.
Alle nummers op de soundtrack lijken zowat op elkaar. Uitschieters die zich iets of wat kunnen afscheiden van de rest zijn “Hunt For Riddick” en “One Speed”. Het tempo in deze nummers ligt net iets hoger dan bij de rest zodat je tijdens het luisteren beseft dat het een ander nummer moet zijn. Verder doet hij beroep op een rijkelijk gevuld orkest van zowat 86 man. De klemtoon ligt op violen en violas. De rustige thema’s zijn mooi, maar missen herkenning bij een volgende luisterbeurt. En als er dan al momenten van herkenning zijn (“Necromongers”) dan zijn die bij het volgende nummer alweer vergeten. De muziek blijft niet hangen, en dat is voor ons toch een belangrijk element.
1. The Chronicles of Riddick 2:44
2. Hunt for Riddick 4:44
3. Vaako Conspiracy 3:19
4. One Speed 3:08
5. The Sweet Spot 1:29
6. The Animal Side 0:54
7. Arrival at Helion 1:11
8. Save My Family 1:19
9. Kyra's Theme 1:22
10. Helion Attack Pt2 1:13
11. Imam's Death 1:46
12. Necromongers 1:24
13. Show You the Way 2:00
14. Hellhounds 2:18
15. Pop the Cock 1:35
16. The Slam 2:43
17. Furyan Energy 1:00
18. The Purifiers End 3:21
19. Aereon Fortells 1:51
20. Final Betrayals 1:55
21. Keep What You Kill 2:33
22. End Credit - Final Chronicle 4:02