Robert Altman neemt ons mee in de harde wereld van de plié en de pirouette. Altman (“Gosford Park”) is bekend als de regisseur die zijn acteurs in hun blootje durft zetten. Maar is ook bekend als iemand die films met inhoud en betekenis maakt. Hij zoekt naar wat er leeft bij zijn personages, wat ze denken en voelen. En hoe hij die gevoelens uit zijn acteurs kan halen en overbrengen naar het publiek. Dat is ook het geval voor “The Company”.
Neve Campell (“Scream”) speelt de rol van een veelbelovende balletdanseres. Net zoals haar medestudenten wordt ze tot het uiterste gedreven. Haar sociaal leven is zo goed als onbestaande en dat tot groot ongenoegen van haar vriend James Franco (“Spider-man”). Dansers moeten immers altijd klaar zijn voor het moment dat ze de rol van hun leven krijgen aangeboden. De rivaliteit tussen de studenten is bij momenten heel groot. Daarbij komt nog de harde aanpak van Malcom McDowell (“A Clockwork Orange”) als de directeur van de school. Het is een gemene kerel met weinig of geen respect voor zijn medewerkers laat staan voor de leerlingen.
Neve Campell is de drijvende kracht achter deze film. Ze speelt niet alleen de hoofdrol. Ze staat samen met Barbara Turner ook in voor het scenario. De film ligt haar dus nauw aan het hart. Campell toont dat ze meer kan dan enkel roepen en gillen. Ze is ook een goeie danseres. Malcolm McDowell heeft eindelijk nog eens een goeie rol beet. Hij speelt met verve een tirannieke directeur die het leven van iedereen zuur maakt. Zijn wil is wet ondanks de visie en de mening van anderen.
Om te dansen heb je natuurlijk muziek nodig. Op soundtrack staan vooral verschillende versies en interpretaties van “My Funny Valentine”. Maar het meest opvallende nummer is toch dat van John Zeretzke met “Ray One From Creative Force”.
De extra’s:
- Trailer