Bij het horen van de naam Stephen King denk je spontaan aan horror, bloed, moord en andere praktijken die je liever niet zelf meemaakt. Toch schrijft deze auteur niet louter zulke verhalen. Vaak bevatten zijn werken een bovennatuurlijk element zonder dat ze de houvast met het menselijke aspect verliezen. Dat maakt de verhalen meer aanvaardbaar en vooral ook meer verfilmbaar en toegankelijker. Denk maar aan “Hearts In Atlantis”. Eén van die verfilmde werken is ook “The Green Mile” (1999). Deze film werd nog eens uitgebracht op een speciale dubbele dvd.
Paul Edgecomb vertelt aan zijn vriendin Elaine Connelly over een belangrijke periode in zijn leven. Enkele jaren geleden werkte hij als hoofdcipier in de gevangenis van Cold Mountain. Samen met zijn collega’s begeleidt hij ter dood veroordeelden naar de elektrische stoel. In die tijd heeft niemand zoveel indruk op hen gemaakt als John Coffey. Deze zwarte reus werd veroordeeld voor de moord op twee zussen van negen jaar oud. Maar er is twijfel bij de mannen, want het karakter van deze moordenaar komt absoluut niet overeen met de daden die hij gepleegd zou hebben. In de periode voorafgaand aan de executie beleven zowel de bewakers als de gevangenen een ervaring die ze voor de rest van hun leven nooit zullen vergeten.
“The Green Mile” geeft een onverwacht gevoel van tevredenheid. Onverwacht, want een goed gevoel overhouden aan een film over de dood en de elektrische stoel klinkt contradictorisch. Dat gevoel komt vooral door de vele emoties die de personages en de kijker beleven. Het is alsof je zelf iets hebt gedaan waarvan de wereld beter is geworden.
Onze dankbetuigingen daarvoor gaan in de eerste plaats naar regisseur Frank Darabont. Hij debuteerde in 1994 met het innemende en beklemmende (en voor sommigen onuitspreekbare) “The Shawshank Redemption”. Darabont gebruikt voor “The Green Mile” eenzelfde look, stijl en tempo als bij zijn debuutfilm. Voor Darabont is de aanwezigheid van een referentiepunt met de werkelijke wereld heel belangrijk. Daardoor accepteren we immers makkelijker datgene wat er op het scherm gebeurt en voelen we tevens een grotere betrokkenheid. Dat is volgens hem de grote sterke in dit verhaal van Stephen King. Tijdens de productiebeelden zie je Darabont ook helemaal opleven en meeleven met wat zijn cast allemaal voor de camera doet.
Die cast levert prachtig werk af, Tom Hanks en Micheal Clarke Duncan voorop. De rol van hoofdcipier met een pijnlijke lies zit Tom Hanks als gegoten (wat je bijvoorbeeld niet van hem kunt zeggen in “The Da Vinci Code”).
Micheal Clarke Duncan kennen we ondertussen als de grote reus uit tal van films zoals “Planet Of The Apes” en “The Island”. Dat hij de rol van Coffey vertolkt, dankt hij vooral aan Bruce Willis. De twee speelden het jaar ervoor samen in “Armageddon” en het is Willis die Duncan voorstelde aan Darabont. Micheal Clarke Duncan houdt zelf mooie herinneringen over aan deze film die hij een triomf van de liefhebbende zachtaardigheid noemt. Lief en zachtaardig kan je Doug Hutchison als de hatelijke Percy Wetmore niet noemen. De acteur noemt zichzelf “the shithole of the piece” en dat is hij echt wel. Je zou hem zelf op de elektrische stoel willen vastbinden. Ik heb zijn personage tijdens de film dan ook meermaals vervloekt. Daarnaast is er ook een bijzondere rol weggelegd voor Mr. Jingles. Dieren zijn altijd schattig, en kunnen makkelijk iemands hart veroveren. Bij deze muis is dat niet anders. “The Green Mile” is dus zeker een aanrader voor wie nog eens gedurende twee uur allerlei emoties wil beleven.
De extra’s
- Audio Commentaar Frank Darabont
- Extra scènes
- Documentaire: Walking the mile: the making of The Green Mile
- Stephen King storyteller
- Acting on the Mile
- The magic of the Mile
- The art of adaptation
- Designing the Mile
- The tail of Mr. Jingles
- Tom Hanks makeup tests
- Micheal Clarke Duncan screen test
- The teaser trailer: a case study
- Trailer