Serik Aprimov keert voor zijn zevende film terug naar zijn geboortestreek: de verlaten steppes van Kazachstan. Een land waarvan bijna 90% praktisch onbevolkt is. Je kan al raden wat je anderhalf uur lang voorgeschoteld krijgt: National Geographic, maar dan met veel minder beestjes. Dat is niet echt een compliment want die zender staat bij ons alleen op als er iemand ziek is en echt niets anders kan doen dan ijlend naar het tv-scherm zitten staren.
De beelden zijn wel mooi, maar eens je de kale bergtoppen en de eindeloze steppes gezien hebt, dan heb je ze ook wel gezien.
Je zou dus denken dat de film het moet hebben van een sterk verhaal. Maar ook het verhaal van de twaalfjarige Erken is te slap om de rest goed te maken. De jongen uit een primitief bergdorpje is opgevoed door de plaatselijke hoer. Het feit dat zij bezocht wordt door een jager op doorreis maakt hem zo kwaad dat hij het geweer van de jager neemt en de plaatselijke kruidenierszaak aan diggelen gaat schieten. De jager en de bastaardmoeder stellen hem voor de keuze: naar de jeugdgevangenis of met de jager de bergen in. Rara, wat kiest hij...
In essentie gaat de film over het opgroeien een verkilde jongen die nooit liefde heeft gekend tot een echte jager. De jager leert hem dat hij een koude adem moet hebben om bij de dieren te leven, maar dat hij warmte moet kunnen geven wanneer hij weer bij de mensen in het dorp is.
De acteursprestaties zijn niet slecht, vooral wanneer je bedenkt dat de jager ook in het echte leven een jager is, maar voor mij was de film te leeg. Het verhaal noch de setting konden mij voldoende prikkelen. Maar wie ben ik natuurlijk...
Ben je antropoloog of student Kazachstaans? Dan kan je om half elf in Studio Skoop terecht.
Redactie Antenne