Simon Cable (Ryan Pillipe) wordt wakker in het ziekenhuis. Hoe hij daar is terechtgekomen weet hij niet. De dokter verzekert hem dat alles goed verloopt. Alleen is hij eventjes twee minuten dood geweest. Maar ze hebben hem gelukkig kunnen reanimeren. De dood is geen mysterie, want iedereen gaat dood. Hoe en waarom, dat is pas het grote geheim. Bovendien lijken die twee minuten ook een peulschil want Simon kan zich helemaal niets herinneren van de afgelopen 2 jaar. Blijkt dat Simon een vergiftiging opliep. Wie kan hij vertrouwen en wat is hem nog overkomen daar wilt hij een antwoord op vinden. Zijn hersenen spelen ook nog eens een spelletje met hem wanneer hij plots kan terugkeren naar twee jaar geleden en vervolgens terug naar het heden. Een gedachte die Simon in zijn achterhoofd houdt is dat het leven zelf slechts een spelregel kent: iedereen stopt ooit met spelen.
Het aantal productiehuizen, filmverdelers en producenten verbonden aan “The I Inside” (2003) voorspellen niet veel goeds. Want dat betekent veel mensen die hun zegje willen doen. Zo ook de grote bazen van het machtige Miramax. Veel heeft het precies niet uitgemaakt. De prent maakt uiteindelijk zijn debuut op de Amerikaanse televisie. Niet erg onlogisch want het is zo een film waar het rommelt qua scenario. Phillipe’s personage verspringt van het ene jaartal naar het andere. Op den duur raak je gewoonweg de voeling met het verhaal compleet kwijt.
Veel van dat verhaal heb je ook al in andere films gezien zoals “The Butterfly Effect” (2004), “Mulholland Drive” (2001) en “Donnie Darko” (2001). En al die elementen komen stukken beter aan bod in die films. Al speelt Roland Suso Richter duchtig om met beelden, camerashots en effecten. Het mag jammer genoeg niet zijn. Jammer is het zeker voor hoofdrolspeler Ryan Phillipe wiens filmcarrière na “I Know What You Did Last Summer” (1997), “54” (1998) en “Cruel Intentions” (1999) maar niet van de grond wil komen.
Het moet voor Ryan Phillipe af en toe lastig dat zijn echtgenote Reese Witherspoon (“Legally Blonde”) meer aandacht krijgt dan hij. Toch verdient deze blonde verschijning wat meer credit. Alleen kiest hij gewoon niet de juiste scenario’s die zijn carrière die noodzakelijke push kunnen geven. Nochtans had de acteur kans op een rol naast Mel Gibson in “The Patriot” (2000), maar Heath Ledger ging daarmee aan de haal. En Hayden Christensen schrijft filmgeschiedenis als Anakin Skywalker in plaats van hem. Filmgeschiedenis dat schrijft Phillipe niet met “The I Inside”. Misschien lukt het hem wel met “Dorian Gray” waarin hij het hoofdpersonage van Oscar Wilde mag spelen.