Stel. Je moet kiezen of je de moordenaar van een geliefde laat sterven of je kan hem redden. Welke keuze maak jij? Redden schenkt je rust. Met het laten sterven neem je wraak zonder dat je ooit kunt loslaten. Dat voorbeeld gebruikt interpreter Silvia Broome als er wordt getwijfeld aan haar eerlijkheid. Een interpreter of tolk beslist over vrede of oorlog want een duidelijke communicatie op (hoog) politiek niveau is cruciaal. Zo is er een groot verschil tussen iemand die ‘weg’ is of dood is. Aan dergelijke woordspelletjes wagen Nicole Kidman en Sean Penn zich in “The Interpreter” (2005) een stijlvolle thriller van Sydney Pollack. Verwacht je niet zozeer aan overdonderende actie, maar eerder aan quiet diplomacy.
Silvia Broome (Nicole Kidman) werkt als interpreter bij de Verenigde Naties. Ze is een van de weinige mensen die een Afrikaans dialect beheerst. Dat maakt van haar een unieke medewerkster, zeker als in het land waar dat dialect wordt gesproken een machtsstrijd aan de gang is. Bovendien hoort ze toevallig hoe twee onbekende figuren in dat dialect met elkaar afspreken dat “De Leraar” nooit de ruimte levend zal verlaten. Die naam verwijst naar Dr. Zuwanie (Earl Cameron), een dokter die de eed van Hippocrates niet al te nauw volgt. De man wordt immers beticht van een heuse genocide. Agenten Tobin Keller (Sean Penn) en Dot Woods (Cathrine Keener) krijgen de zaak in handen geschoven. Keller zegt Silvia meteen waar het om draait. Hij moet niet haar beschermen wel Zuwanie. Hij stelt zich eveneens de vraag of hij Silvia wel zomaar kan vertrouwen? Hoe meer informatie hij over haar verzamelt, hoe onduidelijker het wordt aan welke kant zij staat.
Syndey Pollack vertelt in de extra’s dat hij acteur is geworden omdat hij helemaal geen zin had in een doodgewone job. Hij heeft nood aan variatie en wil in plaats van één gewoon leven veel liever verschillende levens en werelden creëren. Als regisseur kan hij zich dan ook volledig uitleven. Elke film vraagt weliswaar zowat twee jaar van zijn eigen leven, maar dat heeft hij er graag voor over. Hij schept voldoening in het (her)scheppen van een wereld. Hij bepaalt wat we zien en wat we horen. Zo kiest hij doelbewust welke scènes hij uiteindelijk wel in de film stopt en welke niet. Zo vertelt Woods aan Silvia waarom haar partner Keller zich aanvankelijk vijandig en ongeïnteresseerd opstelt, maar die scène sneuvelde waardoor de geheimzinnigheid over Keller’s gedrag iets langer wordt bewaard. Pollack heeft ook bewust gekozen om voor het eerst in twintig jaar terug een film te draaien in widescreen (breedbeeld). Hij is ermee gestopt door de opkomst van de televisie en de pan & scan-techniek. Het breedbeeld wordt herknipt tot het gewone standaard televisieformaat. Daardoor gaat vijftig procent van wat je normaal ziet in widescreen verloren. Dankzij de dvd is het breedbeeld in ere hersteld en kan hij terug de films maken zoals hij die wil maken.
Naast de sterke vertolkingen van Nicole Kidman (vergeet films zoals “The Stepford Wives” of “Bewitched”) en Sean Penn, is er ook een derde belangrijke speler in het spel namelijk The United Nations. Pas na een persoonlijk onderhoud met secretaris-generaal Kofi Annan kon de ploeg aan het werk in de verschillende ruimtes zoals The Security Counsel en The General Assembly. Maar wel op voorwaarde dat het verhaal een brede, open en natuurlijk ook een positieve kijk geeft van wat deze machtsinstelling allemaal verwezenlijkt. Verder vertellen in de extra’s een aantal interpreters over hun job. Zo is interpreteren verschillend van vertalen. Het is meer dan louter vertalen. Het is een stresserende job omdat je de gedachten van iemand anders verwoordt zonder dat je weet waarnaar die woorden leiden. Alles moet een samenhangend geheel vormen. Het vraagt een graad van professionaliteit en creativiteit. Je bent immers een actieve speler die elk woord en elke zin verwerkt. Een mooi voorbeeld daarvan zie je als Nicole Kidman een reactie bij een omstaander wil uitlokken zonder dat het opvalt. Onopvallend is ook van toepassing op het eigenlijke verhaal. Niet dat de film slecht is, alleen kiest Pollack bewust voor een low profile. Hij laat zich niet vangen aan exploitatie door overdonderde actie. Zo zijn er slechts drie echte actiemomenten in de hele film. In een daarvan staat een bus centraal. Die scène doet denken aan de busscène in “The Siege” (1998). Alleen is die hier minder aangrijpend, maar wel nog even efficiënt. Wat Pollack dus vooral weergeeft is de realiteit en die is niet altijd spectaculair.
De extra’s:
- Audio commentaar Sydney Pollack
- The Ultimate Movie Set The United Nations (8 min.)
- A Day in the Life of Real Interpreters (8 min.)
- Alternative ending
- 3 deleted scenes (2,18 min.)
- Sydney Pollack at Work: From Concept to Cutting Room (10 min.)
- Interpreting Pan & Scan Vs Widescreen (5 min.)
- Trailers