Met “The Lake House” zien we Sandra Bullock en Keanu Reeves nog eens samen in een film. Dat is geleden van 1994, toen ze in “Speed” met een bus als tikkende tijdbom mag rondtoerden. Van bommen en een hoog tempo is geen sprake in “The Lake House”. Het zou wat ongepast zijn voor een romantisch drama. Deze film is ideaal voor wie houdt van een herfst- en wintergevoel.
Kate Forster (Bullock) en Alex Wyler (Reeves) wonen elk apart in hetzelfde huis aan een meer. Op zich is dat niets bijzonders. Ook niet dat zij leeft in 2006 en hij in 2004. Wat wel bijzonder is, is dat de twee met elkaar kunnen praten, ongeveer toch. Ze schrijven brieven naar elkaar via de brievenbus die staat aan dat lake house. Tussen de twee groeit de romantiek, alleen is er dus dat detail van tijd, een klein detail volgens Kates moeder. Samen proberen Kate en Forster uit te vissen hoe ze elkaar dan toch ergens zouden kunnen ontmoeten, als ze elkaar tenminste nog niet zijn tegengekomen zonder dat ze het zelf beseffen.
Ik moet bekennen, ik heb genoten van “The Lake House”. Ik was wel de draad compleet kwijt door dat tijdsverschil, maar ik heb me volledig laten meeslepen door de twee acteurs. Op zich vragen hun respectievelijke rollen niet veel inspanning, maar het zoetzemerige moet je goed kunnen verkopen. Vooral de achtergrond rond het personage van Reeves, onder andere de hele geschiedenis met zijn vader (gespeeld door Christopher Plummer) en de betekenis van het huis op zich, zijn dingen die intrigeren en waarvan je het fijne wilt weten. Bullock krijgt de hulp van de Nederlandse Willeke Van Ammerlrooy, die haar moeder speelt.
Verder kunnen de twee rekenen op een aantal mooie gedachten en visies op liefde en romantiek. Zo vraagt Kate aan Alex dat hij stopt met schrijven zodat ze hem kan loslaten, omdat hun ‘relatie’ onmogelijk en onbestaand is. Het deed me zowaar denken aan de uitspraak van Rachel Weisz in “The Constant Gardener”. Componiste Rachel Portman zorgt voor serene muziek gemixt met een pak betoverende songs van onder andere Carla Bruni en The Clientele. Die laatste blijven zeker hangen met hun “I Can’t Seem To make You Mine”.
De extra’s:
- Weggelaten scènes
- Trailer