Als een regisseur het leven en zelfs de dood van iemand wil verfilmen, dan moet die persoon wel heel belangrijk zijn. Waw! Wat ben ik toch intelligent, dacht ik bij mezelf toen ik deze conclusie bij het zien van bovenstaande titel maakte. "OK, maar wie is die Peter Sellers toch?", was de --zo bleek achteraf toch-- zeer onintelligente vraag die meteen daarna in mijn hersenen opdook. Gelukkig bleek Peter Sellers het zelf ook niet zo goed te weten.
Peter Sellers is een Britse acteur die eigenhandig en veelvuldig filmgeschiedenis schreef. Nadat hij bekend werd als radiokomiek bij de “Goon Show”, een komedieshow op de BBC, koos Peter voor het witte doek. Koos, of beter, drong hij zichzelf na een tricky spelletje bij de agent een plaatsje voor de filmcameralens op.
Peter bleek een geboren acteur. Je kan je wel minder goede carrièrezetten inbeelden als je de volgende opsomming overloopt: Een Oscarnominatie voor zijn rol in Dr. Strangelove (1964) ontvangen, een telefoontje krijgen van Stanley Kubrick met de vraag om in Lolita te acteren, internationaal bekend worden als Inspector The Pink Panther Clouseau of --voor je op 55 jarige leeftijd sterft-- meer dan 50 films (waaronder enkele “must have seen movies” ) op je curriculum staan hebben. Een grote man op het witte doek dus, maar toch een wat minder grote man in het echte leven.
"Hoe komt dat toch?", vroeg regisseur Stephen Hopkins zich af. "Aha! Ik weet het, ik denk dat dat komt omdat Peter al sinds hij een kleine jongen was door zijn moeder een carrière in de schowbizz opgedrongen werd. Zijn moeder was enkel gelukkig als zoonlief de sterren van de planken 'komedieerde'. En daardoor is hij steeds het kleine jongentje geweest dat alleen echt leek als hij in iemand anders’ huid kon kruipen. Ja, dat is het, leve mezelf!”.
Sorry meneer Hopkins, maar een beetje simplistisch is hetgeen wat deze kritische jongedame dan automatisch denkt. Soit, geen discussie hierover, ik heb Peter Sellers niet gekend, dus wie weet, als dat wel zo was geweest had ik misschien dezelfde conclusie moeten maken. Alhoewel…
Nee, dat wat deze film aan diepgang mist, maakt hij --speciaal voor nieuwjaar-- meer dan goed op visueel gebied, onder andere dankzij de schitterende acteerprestaties. Deze regisseur heeft zo net iets meer gedaan dan zijn camera opgepakt en een fillemke over den Peter gedraaid. In plaats van the easy way koos hij ervoor om nauwkeurig na te gaan op welke momenten en hoe hij door het basisverhaal kon breken met franjes en frullekes.
Al van bij de begingeneriek – nieuwjaarskussen voor de mensen van de animatie! – dompelt Hopkins ons onder in het Sellers-showwereldje: nepdecors, montage van archiefbeelden tussen fictiebeelden, zwart-wit en kleur, 24 frames per seconde met daartussen 18 (een benadering van ondertekende) frames per seconde, integratie van scènes uit lang vervlogen filmtijden, ... I like it! Smeer er nog een soundtrack vol 60’s hitjes als 'what’s new pussycat' over en ik weet al wat ik volgend jaar voor nieuwjaar wil hebben.
En, neen, het houdt niet op. Amaai, die Geoffrey Rush die kan er iets van. Ik denk dat ik in reïncarnatie geloof. Deze man is fictief zo echt! Geoffrey het mag gezegd, u kan als geen ander de rotzak uithangen waar je, als 't puntje bij paaltje komt, uiteindelijk niets anders dan sympathie kan voor voelen. Ik begrijp misschien wel een beetje waarom al die vrouwen op de 'I don’t have the looks' Peter Sellers vielen. Ajah, van vrouwen gesprokken...
Mannen, en zo u wil, ook vrouwen, er loopt heel wat schoon vrouwvolk in de film rond. Wat dacht u van Charlize Theron en Sonia Aquino? En voor jullie vrouwelijke lezende luisteraars, jaja, ze zijn niet alleen schoon, ze kunnen ook acteren! Verder, 'between brackets', nog een heel leuk bijrolletje voor Mackenzie Crook, (Gareth uit The Office). Of lag mijn appreciatie voor dit bijrolletje gewoon aan het ik-hoef-die-man-nog-maar-te-zien-en-ik-krijg-al-de-slappe-lach-fenomeen?
Misschien, voor de balans, wel nog even een negatief puntje. Deze film vertelt het leven van een komiek. En OK het was blijkbaar allemaal niet zo komisch, maar meer dan één keer de slappe lach krijgen bij het zien van de film ware niet slecht geweest...