Op het afgelegen eiland Belmont woont Portia (Lynn Collins). Menig rijke mannen van over de hele wereld zetten koers richting dat eiland in de hoop dat ze met haar kunnen trouwen. De beslissing is volledig in handen van de mannen zelf. Zij moeten kiezen tussen drie kisten. Slechts één leidt naar het altaar. Bassanio (Joseph Fiennes) is een arme maar verliefde jongeman. Hij smeekt Antonio (Jeremy Irons) om 3000 Dukates zodat hij toch een goede indruk kan maken op zijn toekomstige vrouw. Dat geld heeft Antonio niet. Bassanio vraagt de centen dan maar aan de jood Shylock (Al Pacino). Die gaat akkoord op voorwaarde dat als het geld na drie maanden niet wordt teruggeven, hij een pond vlees mag hebben uit het lichaam van Antonio. De mannen gaan akkoord want ze zijn overtuigd van een goede afloop, maar het lot keert zich tegen hen, en de vraag is of de verbitterde Shylock hen het contract zal doen naleven.
Dit toneelstuk van William Shakespeare is een van de meest spraakmakende door de manier waarop joden afgebeeld worden. Ze worden door de rest van de wereld openlijk uitgescholden en bespuwd, maar als niemand het ziet dan drijft iedereen wel handel met hen. De bekende maskers van Venetië weerspiegelen op dat vlak perfect de twee gezichten van de mensen in het Venetië van de 16de eeuw. Regisseur Michael Radford (“Il Postino”) speelt daar dan ook handig op in. Hij maakt van dit alles een visueel mooie en genietbare film. Al treedt er wel een zeker vorm van déjà-vu op doordat Portia zich verkleedt als man, en zo hoopt dat ze Antonio en Bassanio kan helpen.
Ik heb het in een andere bespreking al eens vermeld dat Al Pacino dringend eens van koers moet veranderen. De ooit zo briljante acteur kiest naar mijn mening net teveel rollen waarbij hij gewoon irriterend moet zijn, en dat zonder veel moeite ook nog doet. Recent heb ik hem aan het werk gezien in “Two For The Money” waarin hij een alcoholist en vrouwenversierder speelt, en vooral op de zenuwen werkt. Zeggen dat dit de rol van de ommekeer is, is veel gezegd maar tijdens de beruchte speech van Shylock: “I am a Jew. Hath not a Jew eyes? ….If you prick us, do we not bleed? If you tickle us, do we not laugh?….” zie je wat Pacino groot maakt. Ik was volledig overtuigd dat Shylock eigenhandig het hart van Antonio zou uitsnijden, liefst met een lepel want dat doet nog zoveel keer meer pijn. Het zou me ook niet verbaasd hebben moest hij het nadien in ware Hannibal-stijl licht gebakken opeten. Niet voor niets noemt Shylock het vlees voedsel voor zijn wraak. Pacino is dus in heel goeie doen.
Joseph Fiennes lijkt gedoemd en wandelt voor eeuwig en altijd in de schaduw van zijn bekendere (en betere) broer Ralph Fiennes. Na zijn furore in “Shakespeare In Love” komt Joseph niet veel verder dan andere Shakespeare-films en daarin speelt hij steeds een gelijkaardige figuur. Net zoals zijn medespelers hanteert hij de typische dialogen zonder enige moeite, en zelfs voor de kijker zijn ze verstaanbaar. Jeremy Irons blijft een acteur naar mijn hart en straalt eenvoud, droefheid en geheimzinnigheid uit zoals hij dat alleen maar kan. De rest moet je zelf eens bekijken op dvd. Al bij al is deze “The Merchant Of Venice” dus een geslaagde film geworden.
De extra’s:
- Interviews
- Behind the Scenes
- Trailer
- Fotogallerij
- Liner Notes