De Britten hebben het woord mother uitgeroepen tot mooiste woord. Het is natuurlijk allemaal wat relatief (zelf zou ik voor supercalifragilisticexpialidoscious gekozen hebben maar dat is waarschijnlijk belangenvermening...). We gunnen het de Britten en de vele moeders van harte. Wie verlangt er immers niet naar de mama en de moederschoot. Alleen vergeten we soms dat de moeder zelf ook verlangens heeft. Daar draait het allemaal om in “The Mother”.
May (Anne Reid) en haar echtgenoot zijn zo het koppel waarbij alles op zijn plooi is gevallen. Verandering is weinig aan hen besteed. Een bezoek aan hun kinderen in Londen is voor hen een uitdaging. Uren voordat ze naar het treinstation moeten, wachten ze al geduldig aan de keukentafel. Echt gelukkig zien ze er niet uit. Ook hun kinderen kunnen wat levensvreugde gebruiken. Ze hebben amper tijd voor zichzelf laat staan hun ouders, maar ze zien hen natuurlijk wel graag komen en vooral terug vertrekken.
De familie wordt grondig door elkaar geschud wanneer May plots weduwe wordt. Haar zoon vraagt of ze ondanks het verlies niet al te moeilijk gaat doen. Waarop ze hem terechtwijst dat ze het recht heeft om moeilijk te doen. En meteen volgen ook de frustraties en verwijten die ze al jaren heeft opgeborgen. Ook op het vlak van tederheid en liefde was ze bijzonder ongelukkig. Maar klusjesman Darren (Daniel Craig) raakt haar op een manier dat ze sinds lange tijd niet meer heeft ervaren. Ze dacht dat enkel de dodengraver haar nog zo zou kunnen aanraken, niet de potentiële vriend van haar eigen dochter.
We kunnen in “Nothing Hill” zien hoe regisseur Roger Michell Hugh Grant en Julia Roberts samenbrengt. Met scenarist Hanif Kureishi gooit hij het in “The Mother” over een andere boeg. Het is ook een liefdesverhaal en het is ook vrij complex. Alleen wordt de glitter en glamour vervangen door het vastgeroeste leven van een vrouw op leeftijd. Ongetwijfeld zal deze film louter door een klein publiek gezien worden, maar degene die de film een kans geven die zullen het zich niet beklagen.
Anne Reid speelt met verve de rol van een moeder en grootmoeder die zichzelf wilt bevrijden uit een keurslijf. Ze is menselijk en echt. Wat je niet van haar kan zeggen tijdens het interview dat je al extra op de dvd vindt. In dat interview heeft ze teveel make-up op wat haar minder natuurlijk maakt dan haar verschijning in de film. Geef mij dan maar de May die tegen haar dochter zegt dat ze beter tegen haar kapster praat dan tegen een therapeut. “Calender Girls” en “Something’s Gotta Give” toonden ons reeds dat rijpere vrouwen nog lang niet zijn afgeschreven. Anne Reid bewijst dat in haar eentje ook nog eens.
De extra’s:
- Interview Roger Mitchell & Hanif Kureishi (6,40 min.)
- Interview Anne Reid (6,40 min.)
- Trailer