Woensdag vierde het gros van de studenten in Gent de start van het nieuwe academiejaar op de Kick-Off op het Sint-Pietersplein, donderdag (25/09) stond een deel daarvan alweer in de Charlatan, verder gevuld met muziekhipsters en ander gespuis. Daar werd het aankomend talent van managementbureau Keremos voorgesteld. Een heuse showcaseavond met zes van hun meest beloftevolle bands. Muziekredactieleden Luna en Lowie gingen kijken.
Eerste band op het programma was het Hasseltse Whiz. Bekende gezichten op het podium: bandleden van The Galacticos en broederband Roadburg stortten zich in dit nieuwe avontuur, en het resultaat mag er wezen! De poppy melodieën van The Galacticos en de meer duistere, uitgespannen songs van Roadburg komen elkaar naadloos tegemoet. Hun songs zijn op zich niet opmerkelijk vernieuwend of uitermate eigenzinnig, maar wat hen van andere groepen onderscheidt, is de wijze waarop ze het brengen: op een minder conventionele manier, waarmee ze zonder moeite de aandacht van het – toch al redelijk talrijk aanwezige – publiek vast konden vasthouden.
Humble Flirt vervolgde mooi met hun indiepop met subtiele sound en opvallende opstelling. Het drumstel stond prominent vooraan op het podium, waarbij Bart Van Leuven zich als eerste zingende drummer van de avond profileerde. Meest verdeelde reacties kregen ze op hun cover van Yeasayer. Hun versie van ‘Henrietta’ was lang niet slecht, maar kon wat ons betreft niet tippen aan eigen songs als onze persoonlijke favoriet ‘Words Collide’ of het mooi opbouwende ‘Rearrange’, waarmee ze hun set afsloten.
Markante wending bij St. Grandson. De groep rond singer-songwriter Benjamin Decloedt, die we gewoonlijk solo of in duo aan het werk zagen, heeft nu een band rond zich verzameld: een ritmesectie bestaande uit drum en bas en begeleiding door cello en blazer. De intieme sfeer en subtiliteit blijven bewaard op het podium, maar hun muziek werd vaak overstemd door het geroezemoes van het publiek. Flink wat mensen leken hun aandacht er niet bij te kunnen houden en wachtten tot er iets spannends stond te gebeuren. Hier in de Charlatan – mede door feedback en een niet optimaal geluid – was St. Grandson dus geen succes, maar we zijn er van overtuigd dat deze groep iets te bieden heeft dat in een andere setting beter tot zijn recht komt.
De vierde groep van de avond was de Kempense band Yawns. De band rond Jeroen Ernest Geboers brengt sixties pop met psychedelische en shoegaze-invloeden. De band doet denken aan Tame Impala maar je hoort duidelijk een eigen sound. De stem ging wat verloren in de overvloed van effecten maar het is indrukwekkend dat de het popgehalte van de songs niet verdwijnt in de wall of sound van gitaren en percussie. Het optreden kwam helemaal op gang bij ‘Lucid Dream’, de song waarmee de band zich kon plaatsen voor de finale van De Nieuwe Lichting. Met ‘We Are Your Friends’ van Justice werd een fel gesmaakte cover ingezet. Grootste troef bleef toch nog steeds de afrekeningshit ‘I Want To Go Where Nobody Knows My Name’ die luidkeels meegezongen werd. Enkel nog wat oefenen op die blokfluitsolo jongens, maar rock’n’roll was het alleszins.
Daarna was het de beurt aan Shylips, die zich laat beïnvloeden door de Britse muziekscene. Bij de eerste noten was al direct duidelijk dat de groep strak zat en goed op elkaar ingespeeld was (ze hadden dan ook nog maar juist een tour door Oost-Europa achter de rug met die andere beloftevolle band High Hi). Grootste troef van de band: het stemgeluid van zanger Jente Pironet. Zelfs met de vocale effecten die hij gebruikt hoor je nog steeds zijn zuivere en sterke stem. Ergens herkenden wij zelfs het stemgeluid van Jeff Buckley. Puntje van kritiek toch: die bindteksten hoefden echt niet in het Engels, Jente! Maar de podiumpresence was alleszins dik in orde, de songs verveelden niet en hielden het publiek in de ban!
Afsluiter van de avond werd High Hi. Dit Leuvens poppy postrocktrio bestaat uit 2 mannen en 1 vrouw. En wat voor één. Frontvrouw Anne-Sophie Ooghe is de meest rock’n’roll vrouw van Vlaanderen op dit moment (Sorry Eline De Munck). Denk aan het kaliber Laura-Mary Carter (Blood Red Shoes) maar het meest is mevrouw Ooghe te vergelijken met Ritzy Bryan (The Joy Formidable). Het trio heeft ook een mooie samenzang en een enorm strakke ritmesectie (Dieter Beerten aan de drum en Koen Weverbergh aan de basgitaar). Mooi voorbeeld: Fear of Snow, een song die intiem begint en daarna in volle vaart knalt naar een magistrale finale. Groovy baslijnen, ruwe stemmen en stevig doormeppen op het einde. High Hi wist het publiek te raken. Afsluitende song Tommy liet de zaal van de Charlatan verlangen naar meer.
Geslaagde avond dus. Keremos mag zich gelukkig prijzen met zo’n beloftevolle bands in hun rangen. Wij voorspellen alleszins een gouden toekomst voor deze next big things en zijn er zeker van hen later in grotere zalen en festivals aan het werk te kunnen zien.
Luna De Bruyne en Lowie Coolsaet