Hoe je het ook draait of keert, je kunt niet ontkennen dat Mel Gibson de lottopot heeft gewonnen met zijn film “The Passion Of The Christ”. Alleen wordt het gevaarlijk als het bioscooppubliek deze filmversie voor waarheid gaan nemen. Meneer Gibson mag dan wel een katholiek zijn in hart en nieren, hij is niet altijd zo trouw gebleven aan datgene wat er in Gods woord staat geschreven. Maar daar geeft de massa blijkbaar niet echt om. Wij vonden de Romeinen twintiger keer erger en agressiever dan de joden. En je kunt je afvragen of Gibson de marteling niet al te expliciet heeft gemaakt, juist om de tongen los te maken, maar soit. Het evangelie volgens Mel Gibson hebben we ook aan een luistertest onderworpen.
Als pakweg tien procent van die bioscoopbezoeker langs zijn platenboer passeert en er een exemplaar koopt van de soundtrack, dan is componist John Debney een tevreden man. Debney is een wat vreemde keuze, want Christus associeer je niet direct met Debney’s vroegere werk zoals de droomwereld uit “Elf”, Jim Carrey die een weekje God speelt in “Bruce Almighty”, de spionerende kinderen uit “Spy Kids” of de piraten uit “Cutthroad Island”. De soundtrack voor deze laatste is trouwens een echte must.
Over de grote plas zijn er ondertussen al meer dan 500.000 exemplaren van de soundtrack van “The Passion Of The Christ” verkocht. De cd staat al een aantal weken op de hoogste positie in de hitlijsten voor soundtracks. En heeft zo de derde beste release na “Star Wars: Episode I - The Phantom Menace” en “Star Wars: Episode II - Attack of the Clones”. Debney laat zelfs Howard Shore (Lord Of The Rings”) en John Williams (Harry Potter) achter zich. Is de grote stormloop voor het werk van Debney wel echt de moeite waard? Ja, want de muziek past perfect bij de film. En zonder de film blijft die eveneens genietbaar. We waren al verknocht aan die muziek bij het zien van de eerste trailer.
De lijdensweg van Christus is geen lachertje en Debney kan dan ook moeilijk met een groots en bombastische score afkomen. Sereniteit en rust zijn de twee voornaamste termen die in ons opkwamen toen we de muziek voor het eerst beluisterden. De term religieus geïnspireerd hoort daar nu ook eenmaal bij. Het veelvuldig gebruik van solozangpartijen en een koor laten een diepe indruk na. Trouwens, zowel Gibson als Debney lenen hun stem tijdens de koorgezangen. Maar vraag ons niet om de twee te herkennen.
Het hoogtepunt op die soundtrack en in de film is het moment dat Maria naar haar zoon loopt, wanneer die voor de zoveelste keer op de grond valt. De samenhang van beeld en muziek zorgen dan voor een beklijvend moment. In dat ene moment slaat Debney met "Mary Goes To Jesus" de spijker op de kop. De schitterende vertolking van Maia Morgenstern zit daar vooral tussen. Zij is wat ons betreft de enige die deze film samenhoudt.
Ondertussen is er ook nog een tweede soundtrack verschenen met nummers die door de film werden geïnspireerd. Of was de inspiratie eerder nog wat geld verdienen op de rug van de Messias? Als dat geen zonde is… .
1. The Olive Garden 1:56
2. Bearing the Cross 3:42
3. Jesus Arrested 4:37
4. Peter Denies Jesus 1:58
5. The Stoning 2:25
6. Song of Complaint 1:33
7. Simon is Dismissed 2:25
8. Flagellation/Dark Choir/Disciples 5:54
9. Mary Goes to Jesus 2:47
10. Peaceful But Primitive/Procession 3:36
11. Crucifixion 7:38
12. Raising the Cross 2:13
13. It is Done 3:37
14. Jesus is Carried Down 4:39
15. Resurrection 5:04