Na het filmsucces van “Moulin Rouge” (2001) en “Chicago” (2002) maakt ook “The Phantom of the Opera” (2004) de overstap naar het witte doek. Al had deze film in 1990 in de bioscoop moeten verschijnen. De scheiding tussen Andrew Lloyd Webber en Sarah Brightman maakte meteen ook een einde aan de toenmalige filmplannen. Uiteindelijk is het er toch van gekomen. Met als resultaat de duurste onafhankelijke filmproductie ooit. Het oogt mooi, maar het klinkt een beetje vals.
Christine Daae (Emmy Rossum) heeft een stem als een nachtegaal. Alleen heeft niemand die al echt ooit gehoord, behalve dan haar muziekleraar die ze haar muziekengel noemt. Die engel is eigenlijk het befaamde spook van de opera die woont in de kelders van zo een Parijse muziektempel. Niemand kent zijn identiteit want de helft van zijn gezicht zit verborgen achter een masker. Met haar stem heeft Christine hem betoverd. Het spook eist dat Christine de hoofdrol krijgt in elke opera. De diva Carlotta (Minnie Driver) voelt de bui hangen, maar geeft zich niet zo snel gewonnen. Bovendien wordt Christine verliefd op Raoul (Patrick Wilson) een jeugdvriend. Dat zorgt voor heel wat jaloezie bij haar leraar.
Als je de film bekijkt en beluistert dan merk je steevast dat het verhaal gedragen wordt door enkele overbekende nummers. Je hebt de dreigende imposante “Overture” dat alles op gang trekt. Alleen sputtert de motor en komt die nooit op toerental. Buiten enkele mooie shots zoals het ontwaken van de opera en de stukken met de immense chandelier voegt Joel Schumacher (“Phone Booth”) bitter weinig toe aan dit verhaal. De film lijdt net zoals “Chicago” onder het te groot aantal gezongen nummers. De sequentie met het sterke “Masquerade” komt eentonig en saai over net doordat hij in zijn shots en danspassen weinig of geen variatie steekt.
Veel hangt ook af van de keuze van de hoofdrolspelers. Die zoektocht verliep haast even chaotisch als de zoektocht naar een nieuwe James Bond. De rol van Christine ging eerst naar Keira Knightley (“King Arthur”), daarna werd het zangeres Charlotte Curch en dan weer Katie Holmes (“Batman Begins”) en Anne Hathaway (“The Princess Diaries”) . Uiteindelijk opteerde Schumacher voor de relatief onbekende Emmy Rossum (“The Day After Tomorrow”). Haar breekbare verschijning oogt mooi en klinkt mooi alleen ontbreekt het haar aan overtuiging. Ze was amper 16 tijdens de opnames en mist duidelijk aan acteerervaring. Een enkele keer geloof ik wat ze zingt en dat tijdens haar liefdesduet “All I Ask Of You” met Raoul. Ook Gerard Butler (“Lara Croft Tomb Raider: The Cradle Of Life”) laat het als het spook afweten. Hij geeft steeds de indruk dat hij in een playbackshow zingt (wat het geval is voor Minnie Driver die de totaal miscast is) en dat hij zich vooral concentreert op zijn gezichtsuitdrukkingen (althans de ene helft dan van zijn gezicht). Ik kan het niet met zekerheid zeggen, maar misschien was de keuze van Antonio Banderas als spook dan toch beter geweest.
Deze duurste onafhankelijke productie ooit is duidelijk het kleinere broertje van pakweg de tv-film uit 1990. Jammer maar helaas. De film vind ik dus maar niets, maar de extra’s tonen dat er met veel zorg en oog voor precisie aan is gewerkt. Elk aspect wordt in een mooi aantal extra’s toegelicht. Op basis van de extra’s verdient de film best een tweede kans. De singalong is een kwelling voor het oor in alle maar dan ook in alle betekenissen van het woord. Ik weet niet of veel van die medewerkers naar zichzelf durven luisteren. Al kunnen ze altijd zeggen dat de andere nog slechter klinkt.
De extra’s:
- Making of (15 min.)
- Production design (12, 17 min.)
- Visual effects (11, 50 min.)
- Recording the music (8, 50 min.)
- Editing (4, 19 min.)
- Specials effects (7, 27 min.)
- Costumes & make up (8 min.)
- Swarovski (15, 45 min.)
- Emmy Rossum screentest (3, 01 min.)
- Cast & crew singalong (4, 38 min.)
- Deleted scene “No One Would Listen” (2, 18 min.)
- Abbey Road Recording Session (2, 33 min.)
- Interviews (30, 42 min.)
- The Sets (10, 46 min.)
- Teaser