In deze moderne tijden van sms, email, msn en aanverwanten heeft onze goeie vriend de postbode het niet gemakkelijk. De man (of vrouw) heeft minder en minder werk, maar gelukkig zijn er nog goeie zielen zoals ondergetekende die voor werk zorgen. Mijn postbode die mag regelmatig met pakjes sleuren. En in een van die pakjes zat de dvd van de klassieker “The Postman Always Rings Twice” (1946). Als je denkt dat deze film over een postbode gaat, dan moet ik je teleurstellen. In de plaats daarvan krijgt je een sterke film-noir over jaloezie, hebzucht én moord.
Frank Chambers (John Garfield) houdt niet van zijn huidige job en nog minder van de volgende. Nooit blijft hij lang op dezelfde plaats hangen. Zijn voeten kriebelen voortdurend zoekend naar nieuwe horizonten. Die voeten leiden hem naar Twin Oaks, een snelwegrestaurant dat wordt uitgebaat door Nick (Cecil Kellaway) en zijn vrouw Cora (Lana Turner). Nick zoekt een nieuwe kracht die hem met het restaurant kan helpen. Franks motivatie voor de job is niet zijn voorliefde voor het zwoegen en zweten, maar wel Cora. Lang duurt het niet voor de twee passioneel kussen. Althans van zijn kant is er veel passie, Cora blijft er bijzonder onverschillig bij. De spanning tussen de twee stijgt wanneer Cora’s echtgenoot Nick grapt dat Frank verliefd moet zijn omdat hij niets eet. De arme man zit dichter bij de waarheid dan hij durft vermoeden. De dame des huize voelt zich gevangen: ze wil leven, iemand worden, geld hebben en zich alles kunnen permitteren wat ze ook maar wil hebben. En wordt er gespeculeerd... wat als Nick er niet meer zou zijn? Wat als Nick met zijn auto van een ravijn zou rijden of een ongeval zou hebben waarbij water en elektriciteit elkaar ontmoeten?
Lana Turner en John Garfield spelen volgens de regels van de kunst en de regels van de film-noir. Frank vertelt in de film dat naarmate de wind aan kracht en snelheid toeneemt, het warmer en warmer wordt. Maar hij vergeet er ook bij te zeggen dat hij en Cora ook meer een meer in een vicieuze cirkel belanden. De allesvernietigende kracht in die cirkel is de femme fatale. Ze is zo een vrouw die het hoofd van een man gek maakt en hem tot het uiterste kan drijven. Hij zou alles voor haar doen om haar te plezieren. Maar de kans is groot dat het nooit genoeg is. Iemand zijn vrouw afnemen is één ding, een moord begaan in onuitwisbaar. In 1981 deden Jack Nicholson en Jessica Lange het allemaal nog eens over, alleen doen ze dat intenser en gewaagder. Maar het origineel kunnen ze niet overtreffen. Nicholson als onweerstaanbare minnaar, euhm, we hebben zo onze twijfels. Al heeft Diane Keaton daar geen last van in “Something’s Gotta Give”.
Op de dvd staat een documentaire over het leven John Garfield. Een groots acteur die in het verleden een even grote indruk heeft achtergelaten op zijn werkcollega’s en het publiek. Een indruk die door zijn werkgevers niet altijd werd erkend en geapprecieerd. Met films zoals “Four Daughters” (1938), “The Made Me A Criminal” (1939), “Pride Of The Marines” (1945) en “Humoresque” (1946) bewees Garfield wat hij allemaal kan. Naarmate zijn carrière vorderde werd hij nog beter. Maar de heksenjacht in Hollywood op zogenaamde sympathisanten van het communisme in de jaren ’40 hebben hem gestigmatiseerd. Op zijn begrafenis in 1952 waren het aantal fans die afscheid namen van hun held op een hand niet te tellen. Voor wie John Garfield niet kent, is deze film alvast een aangename kennismaking.
De extra’s:
- Introductie door Richard Jewell, filmhistoricus
- The John Garfield Story (60 min.)
- Behind-the-scenes image gallery
- Trailer