Iedereen wil eeuwige roem en daarmee nog eens pakken geld verdienen. Alleen moet die eeuwige roem niet noodzakelijk een succesverhaal zijn. Blijkbaar kan je evengoed dankzij een flop leven als een God in Frankrijk. Het enige wat je nodig hebt is een creatieve boekhouder, een producent die zijn eigen moeder zou verkopen, een blondine die voldoet aan alle stereotypering en een hoop liedjes over hoe goed Hitler wel niet is. Gooi dat alles bij elkaar en dan krijgt je zoiets als “The Producers”.
Max Bialystock (Nathan Lane) heeft met “Funny Boy”, de musicalversie van “Hamlet”, zijn zoveelste flop op Broadway geproduceerd. De arme man lijkt voor eeuwige en altijd gedoemd tot het verleiden van oude vrouwtjes boven de 85 jaar. Maar dan wandelt Leopold Bloom (Matthew Broderick) zijn kantoor binnen. Hij moet de boekhouding controleren en stelt vast dat je met een flop nog meer geld kunt verdienen dan met een hit. Het klinkt voor Bialystock als muziek in de oren. Het enige wat de mannen moeten vinden is het slechtste stuk ooit. Na heel was leeswerk ontdekken ze “Springtime For Hitler” én de blondine Ulla die verschillende talenten bezit.
deze film is gebaseerd op een toneelstuk dat is gebaseerd op een film. Kwestie van het makkelijk te houden. Mel Brooks schreef en regisseerde de oorsponkelijke versie uit 1968 met Gene Wilder als Leo Bloom en Zero Mostel als Max Bialystock. Een dikke 30 jaar later stonden rijen wachtende mensen voor de musical, en nu is er dus opnieuw de film. Voor Mel Brooks moest deze filmversie iedereen die de musical niet heeft gezien, overtuigen dat ze wat hebben gemist. Daardoor moet nieuwkomer Susan Stroman haar regie vooral binnen het opgelegd kader inpassen. Afgaande op wat we zien kunnen we inderdaad concluderen dat de muscial, onder het motto ‘keep it funny, keep it gay’, iets groots en vooral amusant moet zijn, de film is dat jammer genoeg niet (altijd). Nathan Lane en Matthew Broderick vormen een leuk duo. Beiden zijn grappig, ad rem en je merkt wel dat ze hun rol goed kennen. Niet moeilijk want de twee hebben hun respectievelijke rol ook in de toneelversie vertolkt. Ze zijn daarnaast heel goed op elkaar ingespeeld. Alleen kunnen de twee het verschroeiende tempo waarbij ze het filmpubliek constant moeten entertainen niet volhouden. Daardoor gaat de aandacht veel te veel en soms veel te lang naar de nummers dan het eigenlijke verhaal. Uma Thurman is verleidelijk mooi en kan een aardig mondje zingen. Tijdens het nummer “When You Got It, Flaunt It” is ze op haar best, maar net zoals in “My Super-Ex Girlfriend” toont ze dat ze geen al te groot komisch talent is. Oorspronkelijk zou Nicole Kidman deze rol vertolken. Broderick had haar kunnen overtuigen nadat ze samen in “The Stepford Wives” had gespeeld. Maar uiteindelijk liet Nicole’s druk werkschema dat niet toe. Of Nicole het beter had gedaan dan Uma is twijfelachtig want ook Nicole is op haar best in een ander genre dan dit. In ieder geval is “The Producers” geen flop geworden, maar ook geen onverhoopt succesverhaal .
De extra’s:
- Audio commentaar Susan Stroman
- Deleted scenes
- Documentaire “I Wanna Be A Producer”