Zou ik de genodigden nu drie van die dure loempiejaatjes aanbieden op de receptie? Is ‘Everything I do’ van Bryan Adams echt wel de beste keuze voor onze openingsdans? Dat zijn de vragen waar de gemiddelde Vlaamse bruid zich druk over mag maken. De vragen waar een Syrian Bride mee te maken krijgt zijn in tegenstelling daarmee van een heel ander kaliber: Zal de grensbeambte al dan niet de juiste stempel in mijn paspoort zetten? Is maar een voorbeeldje... ‘De gelukkigste dat van je leven’ dat moet je huwelijksdag, als ik die Vlaamse bruidjes mag geloven, zijn. Helaas wordt dit geluk niet iedere bruid op deze aardbol gegund. Een dag uit het leven van Mona…
Mona is een jonge vrouw van Druzische afkomst. Samen met haar familie leeft ze in een pro-Syrisch dorp in de door Israël bezette Golan-hoogte. Mona wil trouwen met de Syrische Tallal. Hij wacht op haar aan de andere kant van de grens. En hoewel Mona graag met hem wil trouwen is haar huwelijksdag de meest trieste dag van haar leven. De grens oversteken betekent immers dat ze nooit meer naar haar familie in het dorp op de Golan terug kan. Mona is echter vastberaden. Zelfs de absurditeiten tussen de Israëlische en Syrische grensbeambten zullen haar er niet van weerhouden te laten zien dat de liefde en de menselijke gevoelens steeds overwinnen.
Aan de hand van dit persoonlijke verhaal biedt regisseur Eran Riklis zijn kijker in deze film een pak informatie over de situatie in de Golan. Een situatie die tot absurde situaties leidt en het de mensen onmogelijk maakt een normaal leven te leiden. Wist u bijvoorbeeld dat u als inwoner van de Golan best een megafoon in huis haalt? Op die manier kan u immers met uw familie waarvan u ooit brutaal door een grens van prikkeldraad gescheiden werd communiceren. Vragen hoe het gaat en of iemand de bruid een pak lekkere appels van de Golan kan meegeven,… gebeurt allemaal megafoongewijs.
Door deze absurde situaties veelvuldig in beeld te brengen geeft Eran Riklis overduidelijk zijn visie op de politieke situatie in de Golan. Merkwaardig genoeg is dat hij dit met de steun van Israël doet. Na afloop van de film lezen we immers met de steun van The Israeli Film Fund! Een signaal dat Israël even een verlicht momentje had? Of kent Riklis gewoon de juiste personen? Geen idee hoe ik dit moet interpreteren maar ik heb zo’n vermoeden dat het woordje ‘bewonderenswaardig’ gericht aan Riklis, die deze film effectief in en rond de Golan draaide, hier wel op de juiste plaats is.
Naast zijn visie op de politieke feiten maakt Riklis ook duidelijk dat hij weinig respect heeft voor de manier waarop men in Israël en omgeving met vrouwen omgaat. Terwijl hij Mona’s verhaal vertelt werkt hij immers ook dat van haar zus, Amal, sterk uit. Amal heeft nooit zoals Mona de kans gegrepen om uit de Golan weg te trekken. Zij was onderdanig aan de eisen van haar vader en huwde de man van zijn keuze. Het feit dat haar jongere zus op het punt staat een andere keuze te maken geeft Amal duidelijk de energie eveneens enkele drastische stappen te ondernemen.
Naast dit verhaal verweeft Riklis nog meer nevenelementen in zijn film. De zoon bijvoorbeeld die na een lange afwezigheid terugkeert en die eerst gehaat wordt door zijn vader om dan opnieuw in de familie opgenomen te worden. Allemaal kleine elementen die er, net doordat het er zo veel zijn, voor zorgen dat het verhaal af en toe in overgedramatiseerde acties en dialogen omgezet wordt. Beetje jammer want zo neigt de film af en toe naar het ongeloofwaardige. En dat terwijl het kernidee van deze film meer dan sterk genoeg is om je als kijker eens ferm over het één en ander ‘niet zo fraais’ in deze wereld te doen nadenken.
Door het gebruik van enkele sterke beelden (‘de bruid in de witte bruidsjapon zittend voor een hek in het niemandsland’ bijvoorbeeld) zorgt Riklis er trouwens ook voor dat je deze gedachten niet zo snel zal vergeten. Want hoe erg dat ook is, het meest ongeloofwaardige verhaal van deze film is net datgene wat het meest waar blijkt te zijn.
Prijs u dus gelukkig, smul loempiejaatjes à volonté, misschien toch nog eens over Bryan Adams nadenken maar geniet vooral van de gelukkigste dag van uw leven. En als er voor u geen huwelijksfeest in het verschiet ligt: er draait een mooi filmpje in de Sphinx…