Voor de trouwe Urgent luisteraar heeft het Time Festival geen geheimen meer. Voor wie nu pas op Urgent afstemt, geef ik vlug een korte schets. Time Festival is een stadsfestival in de ware zin van het woord. Heel Gent werd onder handen genomen door curatoren Peter Verhelst (o.a.Tongkat) en Peter Vermeersch (componist). Het resultaat is bijzonder geworden. Niet allen in musea, toneelhuizen en andere openbare gebouwen, ook in straten en pleinen word je gegrepen door kunst. In Café Civilisé belichten we enkele exposities.
Laten we, om objectief te blijven, de zaken in alfabetische volgorde aanpakken.
Vincent Laute is een jonge Belgische kunstenaar die tijdens het Time Festival exposeert in het Wintercircus in de Lammerstraat. Het Wintercircus staat al jaren leeg en vormde de ideale locatie om er zijn ‘Revisiting Little Boy’ tentoon te stellen. Little Boy is de atoombom die zestig jaar geleden op Hiroshima gedropt werd. Revisiting Little Boy is geen bom, maar een evocatie ervan.
Een hele theorie gaat schuil achter dit idee, een aanklacht tegen de simpele dualiserende visie die wordt uitgedragen door de machthebbers, een oproep tot meditatie en verdraagzaamheid, tot een meer intense reflectie over de gang van de mensheid.
In werkelijkheid is Revisiting Little Boy niets meer dan een nagemaakte bom die in de etalage van het Wintercircus ligt. Je kunt er eindelijk eens binnenkijken, een verrassende ontmoeting met een gebouw dat zich jarenlang verschool achter een muur van affiches. Samen scheppen de bom en het Circus een vervreemdende sfeer die zeker de moeite loont om op te snuiven wanneer je gehaast van het Zuid naar de Vooruit rent.
Lawrence Malstaf is ook een Belg en exposeert in galerie Fortlaan 17. Ik was geïmponeerd door zijn geweldige ideeën. Malstaf stelt twee installaties tentoon. Met zijn installatie Nevel ontstaat een nieuwe architectuur door schuivende wanden. Die krijg je ook te zien in de benedenverdieping van het prachtige huis in de Fortlaan. Een weinig indrukwekkende installatie met 6 schuivende wanden. Gelukkig worden ook de schetsen en maquettes van het oorspronkelijke idee tentoongesteld.
Malstaf wilde de bezoekers een training geven voor gevoeligheid en openheid voor het ongekende. Hij wilde in een ruimte een labyrint creëren van 18 wanden van nevel die verschijnen en verdwijnen. Zo moet de bezoeker zich steeds heroriënteren en aanpassen aan nieuwe situaties. Een voorbereiding op het leven in de stad als het ware. Daarom kadert deze tentoonstelling uitstekend in een stadsfestival als Time.
Spijtig genoeg vergt een uitvoering van het oorspronkelijke idee te veel technische snufjes en een grote locatie en moet de bezoeker het doen met 6 verschuivende wanden in een veel te kleine ruimte. Teleurstellend.
In diezelfde galerie in de Fortlaan exposeert ook César Martinez met zijn Atractores Disipativos. Met latex structuren die opgeblazen en leeggezogen worden met een haardroger, beroert deze Mexicaan. Iets vreemds hangt in de lucht wanneer aan de ene kant van de ruimte een vrouwenlichaam doods aan de muur hangt, aan de andere kant een mannenlichaam. Om beurt wordt de lucht in hun lichamen geblazen en eruit losgelaten. Wanneer de ene leeft, sterft de andere.
Een hartverscheurende Romeo en Julia scène maakt zich meester. Net om de hoek van die kamer ligt een latex structuur van een baby die leeggezogen wordt, hij lijkt weggerukt van de man en de vrouw die in de andere kamer zijn. En wanneer je deze beroering niet voelt, dan kan je ook gewoon het handwerk bewonderen dat aan deze poppen moet vooraf zijn gegaan. De handen die gekruist op het lichaam hangen zijn zo levensecht dat het benauwend is.
Een bezoek aan galerie Fortlaan 17 is zeker de moeite waard. Je loopt er tot 30 april zomaar binnen om een kijkje te nemen.
Wanneer: Wo, do en vr van 14.00 tot 18.00, Za van 10.30 tot 18.00