Sporten is gezond. Maar de ene sport heeft een groter risicogehalte dan de andere. Soms kan het zelfs levensgevaarlijk zijn. Een van de sporten die ik zelf nooit zou doen is bergbeklimmen. Het klimmen op zich vormt geen probleem. Het is mijn hoogtevrees die mijn beide benen veilig en wel op de grond houdt. Zelf lig ik daar niet wakker van en na het zien van “Touching The Void” denk ik er al helemaal niet meer aan om het ooit eens te doen. Geef mij dan maar de veiligere omgeving van de woonkamer, een televisietoestel en de dvd van “Touching The Void”. Dat klinkt misschien weinig avontuurlijk, maar die angstervaring kan ik net nog verdragen.
De hoofdrolspelers in dit avontuur zijn Simon Yates en Joe Simpson. In 1985 ondernemen ze een reis die ze nooit meer zullen vergeten. Deze twee bergbeklimmers trekken naar Peru waar ze de berg Siula Grande willen beklimmen. Voor iedereen is het bereiken van de bergtop de reden waarom je deze sport doet. Het duo slaagt in hun opzet, maar het gaat serieus fout in de afdaling. Joe breekt zijn been op drie plaatsen waardoor Simon hem moet voorttrekken en hem terug naar het kamp moet brengen. Tijdens een gevaarlijke afdaling moet Simon echter het touw doorsnijden. Alsof die ervaring nog niet traumatiserend genoeg is voor zowel Simon als Joe, overleeft Joe zijn val. Nu moet hij op zijn eentje het basiskamp bereiken voordat Simon vertrekt.
Na het overdonderend succes van Joe Simpsons boek sprong Hollywood op de wagen. Tom Cruise zou de hoofdrol spelen wat gegarandeerd volk naar de zalen lokt. Het probleem was echter dat het hele verhaal zich afspeelt in het hoofd van Joe. Het grote publiek zou totaal geen boodschap hebben aan een Tom Cruise die 4 dagen rondkruipt zonder dat hij een woord zegt. Weg was Tom Cruise en weg was de film. Dat is misschien het beste wat deze film kon overkomen. Een realistische verfilming kan slechts op een manier gebeuren. Het vraagt de medewerking van de twee centrale figuren. Alleen moeten die niet alleen willen meewerken, ze zouden ook moeten terugkeren naar Siula Grande.
In de extra’s zie je hoe de twee mannen over hun ervaringen denken en vooral wat ze voelen. Joe vertelt dat hij toen mentaal is gestorven. Hij zag zijn leven voorbij zijn ogen flitsen. Deze traumatische ervaring wil hij nooit meer herbeleven. 17 jaar later met het maken van deze film, beleeft hij alles opnieuw. Hij krijgt weer claustrofobische ervaringen en raakt doorheen de productie geïrriteerd. Het productieteam zeurt over technische mankementen terwijl Joe ondertussen herinneringen ophaalt die hij de afgelopen jaren heeft proberen verwerken. Nu zal hij de komende jaren die herinneringen weer moeten opbergen en proberen vergeten. Als het voor Joe een troost kan zijn, wij gaan deze film ook niet direct vergeten. Een dikke aanrader.
De extra’s:
- Return To Siula Grande (25 min.)
- What Happened Next (10 min.)
- Interviews met John Smithson (8,30 min.), Brendan Mackey (9 min.),
Brian Hall (8 min.), David Cuthbertson (5 min.)