Door de tv-reeks “Desperate Housewives” weten we allemaal wat huisvrouwen doen en vooral hoe ze zich voelen. De reeks lanceerde en herlanceerde de carrière van een aantal actrices. Dat ze hot zijn, dat hebben de huisvrouwen begrepen. Eva Longoria smeedt het ijzer wanneer het warm is. Zij doet dat vooral met films bestemd voor een groot publiek zoals “The Sentinel” en “Harsh Times” waarin ze respectievelijk het scherm deelt met Michael Douglas en Christian Bale. Collega Felicity Huffman gooit het met “Transamerica” over een totaal andere boeg. Zij speelt een man die in het verkeerde lichaam zit, en het is de hoogste tijd dat de vrouw in hem naar boven komt.
Bree (Felicity Huffman) werkt twee jobs en spaart elke cent opdat hij eindelijk die laatste operatie kan betalen die van hem een echte vrouw kan maken. Op een dag krijgt ze telefoon van Toby (Kevin Zegers), haar zoon uit een vorig leven. De jongen zit vast op het politiekantoor in New York. Bree vliegt, na overtuiging van haar specialist en het dreigement dat ze geen operatie mag ondergaan, het halve land rond. Toby weet niet dat de vrouw zijn vader is, en dat wil Bree zo houden. Bree moet binnen de week terug naar Los Angeles voor die operatie. Los Angeles is tevens de eindbestemming van Toby. Hij wil daar een filmcarrière uitbouwen. De twee delen een wagen en een week van hun leven.
Je moet je geen zorgen maken als je denkt dat dit onderwerp een zwaarmoedige film oplevert, want dat is zeker niet het geval. De film zit vol humor. Die humor is voor Bree zowel een verdediging en als een wapen. Als haar dolgedraaide moeder een venijnige opmerking maakt, dan kaatst Bree zonder moeite de bal terug. Zo vertelt Bree dat een gynaecoloog na haar operatie geen verschil meer zal zien, en dat transseksuelen onder de ‘normale’ mensen leven. In de extra’s maakt Huffman duidelijk dat dit geen issue-film is. De boodschap is niet persé tonen dat transseksuelen ook gewone mensen zijn. Je moet het groter bekijken. Het gaat vooral over iemand die de persoon wil worden die van binnen zit. Dat is herkenbaar voor iedereen. Iedereen wil door de omgeving, familie, vrienden en collega’s gezien worden als de persoon die je bent. Liefde en respect staan centraal, dat laatste is voor Bree zoveel keer belangrijker dan het eerste, en net dat tweede krijgt ze niet van haar moeder. Tijdens die week ontdekt Bree nog iets anders dat nog belangrijker is, namelijk het ouderschap. Naast haar eigen zoektocht is er nog de reis die Toby onderneemt. De jongen is verslaafd aan drugs, steelt en verkoopt zijn lichaam voor een paar dollars. Zijn filmcarrière is niet meteen iets wat Bree aanmoedigt, maar ze wil hem vooral steunen in het vinden van hemzelf.
Beide hoofdrolspelers zijn het tijdens de extra’s eens met elkaar dat het script alle juiste elmenten bevat. Al is het wel de transformatie van Felicity Hoffman die de film maakt tot wat de film is. Het is opmerkelijk dat een mooie vrouw zoals Felicity Huffman omgetoverd kan worden tot een man die dan weer omgetoverd moet worden tot vrouw. En het moet gezegd worden, de operaties die Bree tot dan heeft ondergaan hebben haar nu niet meteen mooier gemaakt. Al is de transformatie wel efficient om omstaanders te doen twijfelen of de persoon nu een man of een vrouw is, zoals een klein meisje zonder pardon vraagt. “Transamerica” is dus een geslaagde film waarvoor Dolly Parton nog eens uit volle borst het titelnummer “Travellin’ Thru” zingt.
De extra’s:
- Commentaar Duncan Tucker
- Interview Felicity Huggman en Duncan Tucker
Interview Kevin Zegers & Duncan Tucker
- Bloopers
- Videoclip Dolly Parton “Travellin’ Thru”
- Achter de schermen bij Dolly Parton