“Tristan & Isolde” kennen we vooral van de gelijknamige opera die Richard Wager componeerde. Het verhaal wordt omschreven als de (zoveelste) onmogelijke liefde tussen twee jonge tortelduiven. Deze romance wordt ook wel voorgesteld als hét liefdesverhaal nog voor dat Romeo zijn hart verloor aan zijn Juliet en omgekeerd. Sommigen verwijzen in navolging van dit verhaal naar de driehoeksverhouding tussen Koning Arthur, Guinevere en Lancelot. Een koppel wiens verhaal duidelijk verteld moet worden, en toch hebben we zo lang moeten wachten op de filmversie ervan.
Je wordt meegenomen naar het Groot-Brittannië uit een ver verleden. Het is een land in chaos na het vertrek van de Romeinen. Allerlei groeperingen eisen de macht op. Van eensgezinsheid is geen sprake. Zo kunnen de Ieren makkelijker hun invloed laten gelden. Uiteindelijk wordt beroep gedaan op Lord Marke of Cornwall (Rufus Sewell). Hij moet de Britten samenbrengen. Opdat hij dit tot een goede einde zou brengen, vertrouwt hij volledig op Tristan (James Franco). Tijdens een missie sterft Tristan echter. De jongen krijgt een waardige begrafenis. Hij wordt geheel volgens de traditie op een vlot gelegd en de zee ingeduwd, alleen is hij helemaal niet dood. Isolde (Sophia Myles), de dochter van de Ierse koning Donnchadh (David Patrick O'Hara), vindt hem. Ze verzorgt Tristan tot die weer op zijn benen kan staan. In die periode slaat de vonk tussen de twee over, maar de strijd tussen de Ieren en de Britten woedt nog steeds. Kan hun liefde in dat alles overwinnen?
Oorspronkelijk wilde Ridley Scott in de jaren 1970 zich aan een verfilming wagen. Na al die jaren in de diepvries heeft Kevin Reynolds zijn schouders onder het project gezet. Reynolds heeft in het verleden onderhoudende avonturenfilms afgeleverd zoals “Robin Hood Prince Of Thieves” en in iets mindere mate “Waterwold”. De man weet wat van hem wordt verwacht. Noodgedwongen koos hij voor een minimalistische aanpak, wegens een beperkt budget. De klemtoon ligt in deze film eerder op de tweestrijd tussen liefde en eer, dan op het uitvechten van een conflict met wapens en de bijhorende massascènes. Dat is zeker geen slecht iets, maar met meer middelen, een beter scenario en betere uitwerking had dit zeker een onvergetelijk filmavontuur kunnen worden. Nu is het een eenvoudige film die aan veel mensen voorbij gaat.
Nochtans is deze film niet onaardig. James Franco (de goede vriend van Peter Parker in “Spider-Man”) doet wat hij moet doen, maar lijdt weliswaar een beetje aan dezelfde ziekte als Orlando Bloom. De twee jongemannen zien er mooi uit, en zijn dan ook de ideale posterboy, maar geen van de twee heeft zich al echt kunnen bewijzen als acteur. Toegegeven Franco doet het in “Tristan & Isolde” beter dan Bloom in “Kingdom Of Heaven”. Franco moet nu enkel nog een aantal sterkere filmprojecten kiezen. Maar geen nood, als het hem voor de camera niet wil lukken dan maar achter de camera, denkt Franco. Dat doet hij dan ook met zijn film “Good Time Max” over twee broers die een totaal ander leven leiden, een film die hij tevens regisseert. Franco’s tegenspeelster in “Tristan & Isolde” is Sophia Myles. Ze speelt een heel breekbare Isolde. Ze is beter dan de Helen van Diane Kruger in “Troy”, maar mist net dat tikkeltje wat Mirando Otto wel heeft als Eowyn in de twee “The Lord Of The Rings”-films. Al bij al verdient deze “Tristan & Isolde” een kans, en op termijn hopelijk ook nog eens in een nieuwe filmversie.