Jean-Pierre Jeunet (“Alien Ressurection”) en Audrey Tautou (“Dirt Pretty Things”) veroverden mijn hart met “Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain” (2001). De twee vinden elkaar opnieuw dankzij het oorlogsdrama “Un Long Dimanche De Fiancailles ”. Het is een verhaal geworden over hoe mooi hoop kan zijn, over de absurditeit van de oorlog en de eeuwig pompende kracht van het menselijk hart. In deze poëtische vertelling mag je samen met Tautou zoeken naar haar verloren gewaande liefde. Een zoektocht gekenmerkt door een lach en een traan, hoop en wanhoop, dromen en realiteit.
Vijf Franse soldaten verminken zichzelf en hopen zo dat de Eerste Wereldoorlog voor hen erop zit. Maar de vijf worden veroordeeld als deserteur en daarop staat de doodstraf. Een van de deserteurs is Manech (Gaspard Ulliel). De gruwel van de oorlog heeft de jongeman getekend waardoor hij geen besef meer heeft van de dingen die rond hem gebeuren. Zo hoopt hij dat de executie snel achter de rug is, want dan kan hij terug naar huis, naar zijn Mathilde (Audrey Tautou). Maar in plaats van een executie worden de vijf gedumpt in het niemandsland van Bingo Crépuscule. Ze zitten vast tussen de Franse en Duitse loopgraven. De tijd moet uitmaken of ze omkomen van honger, dorst, een kogel van een van beide zijden of een luchtbombardement.
Was je ook zo betoverd door haar fonkelende donkere ogen, stralende glimlach, nooit afnemende levenslust en nieuwsgierigheid? Wel, dan zal je toch enigszins teleurgesteld zijn als je de mooie Audrey Tautou deze keer aan het werk ziet. Want ditmaal mist Audrey’s personage die levenslust en die uitstraling. De oogjes fonkelen niet zoals voorheen. Begrijpelijk want Mathilde is nu eenmaal niet Amélie. Al vertonen beide meisjes enige gelijkenissen. Zo heeft Mathilde hetzelfde doorzettingsvermogen. Ze schakelt een privé-detective in die de feiten moet reconstrueren. Als Manech dood is, dan zal ze dat voelen doorheen haar lichaam. Net zoals Manech haar hartslag voelt kloppen als een persoonlijke morscode. Ook al is Mathilde niet meer goed te been, ze trekt zelf uit op onderzoek. En het is in die situaties dat de nieuwsgierige Amélie naar boven komt.
Alhoewel het verhaal compleet anders is dan dat van “Amélie Poulain” heeft regisseur Jean-Pierre Jeunet net zoals bij zijn personages in zijn film herkenbare elementen gestopt. Zo is er de uitspraak dat een hondenscheet zorgt voor geluk bij de vleet, de tederheid die bestaat tussen Mathilde en Manech wordt uitgedrukt door de letter m die driemaal naast elkaar in allerlei materiaal wordt gekerfd. Heel mooi is de liefdesscène tussen de twee waarbij lucifers de ontdekkingstocht voorziet van licht en donker. Verder speelt Mathilde tuba omdat dat het enige instrument is die haar verdriet kan weergeven, en voor Mathilde is Manech de draad waaraan ze zich optrekt. Hier en daar verschijnt er ook een bekend gezicht uit “Amélie Poulain” zoals dat van Dominique Pinon, Rufus en Michel Robin. Ook Jodie Foster maakt een verrassende opwachting in een van de bijrollen. Ze bewijst vooral dat ze de Franse taal perfect beheerst. De score van Angelo Badalamenti (“Lost Highway”) klinkt behoorlijk somber maar als je goed luistert dan heeft hij in zijn muziek een fijn liefdesthema verwerkt. De extra’s op de dvd ogen mooi en worden gedomineerd door een lange bijdrage achter de schermen. Alleen jammer dat we tijdens die indringende look het moeten stellen zonder passende commentaren.
De extra’s:
- Audio commentaar Jean-Pierre Jeunet
- A Year At The Front: Behind The Scenes (73 min.)
- Deleted Scenes (10min.)
- Before The Explosion (12,30 min.)
- Parisian Scenes (14 min.)
- Teaser
- Trailer