Een klant laat zich iets teveel gaan bij een meisje van plezier, en laat haar verminkt achter. Er wacht een grote beloning op de persoon die de dader een lesje leert. Ex-premiejager William Munny (Clint Eastwood) wordt overtuigd om zijn riffle van onder het stof te halen. Het gaat hem niet in de eerste plaats om de beloning, maar wel om het gebrek aan respect en waardigheid waarvan de jonge vrouw het slachtoffer is geworden. Ned Logan (Morgan Freeman), een al even geheimzinnige verschijning, sluit zich aan bij Munny. Zij zullen het uiteindelijk moeten opnemen tegen Little Bill Dagnet (Gene Hackman), een man die leeft volgens de regels van de wet, als het hem uitkomt.
Voor zijn 15de langspeelfilm als regisseur en 36ste als acteur koos Clint Eastwood voor de verfilming van “The William Munny Killings”. Het scenario van dit waargebeurde verhaal circuleerde reeds 20 jaar in de filmwereld. Niemand hapte toe omwille van het rauwe geweld dat in geuren en kleuren op papier is neergeschreven. Het in beeld brengen ervan was een drempel waarover niemand wou stappen. Tot meneer Eastwood himself er zich mee moeide. En met succes, want “Unforgiven” werd in 1992 bekroond met 4 Oscars, waaronder die van Beste Film en Regisseur.
“Unforgiven” is geen film die geweld aanmoedigt of veroordeelt. Wie kan immers zeggen wie goed of slecht is? Je moet het bekijken van verschillende perspectieven, en dan is het nog altijd moeilijk om personen in vakjes te duwen. Het geweld wordt zonder veel franjes getoond, want dat is de realiteit. Iemand neerschieten heeft een impact op het bestaan van alle betrokkenen. “Violence corrupts the soul, just by pulling the trigger,” vertelt Morgan Freeman. Waarin ligt immers het plezier om iemand omver te schieten? In “Unforgiven” sterft niet de zoveelste onbenullige figurant door een overvloed aan kogelinslagen, maar sterft een persoon met een verleden en diens dood heeft invloed op het verdere leven van de personages. En net dat geeft deze film dat tikkeltje extra.
De 2-disc special edition DVD is opgebouwd rond vier documentaires. Obligatoire is de documentaire, die meer vertelt over de productie van deze film. Zo blijkt dat elke medewerker gedurende de 52 productiedagen met een paard naar de filmset kwamen, kwestie van zich één te voelen met de film. Eastwood is ook een regisseur die zich graag laat omringen door vertrouwde gezichten. Sommigen noemen hem een pelotonleider, die zegt welke richting ze moeten uitgaan.
De meest in het oogspringende van die vier documentaires is “Eastwood On Eastwood” waar filmcriticus en biograaf Richard Schickel 65 minuten lang de carrière van deze spaghetti-western-held bestudeert en analyseert. Eastwood is iemand die niet terugschrikt om eens een andere film te draaien. Zijn Dirty Harry ligt mijlenver af van zijn personage uit pakweg “Honky Tonky”. Hier en daar vallen de documentaires in herhaling, maar daar liggen we niet wakker van. Een leuke uitsmijter is een episode van de televisieserie “Maverick” waarin een jonge Clint Eastwood zijn opwachting maakt. Hij had toen al die dodelijke blik in zijn ogen.