U bleek het zowaar ook te kunnen pruimen, zodat deze reünie misschien toch een langer leven beschoren zal zijn dan we aanvankelijk vermoedden. Wat Urge Overkill er zelf van vond, hadden we uur ervoor al trachtten uit toen vissen, toen we onze benen mochten bijschuiven aan tafel met stichtende leden Nash Kato (zang/gitaar (tweede van links op de foto)), Eddie “King” Roeser (zang/gitaar (uiterst rechts)) en nieuwbakken bassist Mike “Hadji” Hodgkiss (tweede van rechts), en hen volgende vragen opdienden:
Officieel zijn jullie gesplit sinds 1995, waarom besloten jullie na zoveel jaren terug samen te komen?
Eddie: Wel, door een gebrek aan communicatie waren we uit elkaar gegaan, noem het gerust een misverstand. Zo was er gedurende ongeveer vijf jaar vijandigheid (tussen Eddie en Nash), maar uiteindelijk was het gewoon pure luiheid die ons zo lang uit elkaar heeft gehouden. Eigenlijk waren we ons gewone leven aan het leiden, en bleek de tijd intussen enorm snel te gaan. Het verbaast ons altijd als mensen ons vertellen dat het meer dan een decennium geleden was dat ze nog van ons gehoord hadden. De hoofdreden om opnieuw samen te komen was dan ook dat veel mensen uit Chicago (hun thuishaven, red.) ons losers vonden omdat we onze geschillen niet opzij konden zetten voor iets dat veel groter en mooier kon zijn dan enkel maar onze persoonlijke problemen, Urge Overkill.
Wat hebben jullie in de tussentijd zoal gedaan?
Eddie: We hebben allebei (alweer Eddie en Nash, over de toenmalige drummer gedurende het hele interview met geen woord meer gerept) enkele dingen op onszelf geprobeerd, maar het vergde behoorlijk wat tijd om te ontdekken hoe belangrijk de band eigenlijk was, en hoe gemakkelijk het wel ging om aangename deuntjes te bedenken in onze groep. Dat is ongeveer waarover we de eerste vijf jaar vooral nagedacht hebben, maar over wat we effectief deden in die periode weet ik niet veel meer. Zowel Nash als ik hadden trouwens een klinische depressie, gewone carrières zijn niet bepaald ons ding.
Jullie hebben geen diploma in bouwkunde of iets dergelijks?
Nash (lacht): Hij (wijst naar Eddie) heeft een diploma
Eddie: Ja, ik heb een diploma letterkunde. Eigenlijk ging ik naar de universiteit om onder andere dingen uit te geraken, en ik deed het nog behoorlijk goed. Uiteindelijk werd het echter te moeilijk, waardoor ik gestopt ben. Ik kan me nog steeds geen gewoon leven voorstellen, daarom vertrekken we ook geregeld op tournee, gewoon om te ontkomen aan de sleur.
En, Nash, jij bent cartoonist...
Eddie: Hij is een artiest!
Nash: Welja, ik heb het originele design van Urge Overkill ontworpen...
Eddie (onderbreekt Nash): Ik denk dat alles nu gemerkt is, maar toen was het allemaal gewoon een grap. Nu moet alles een sociale commentaar leveren, een bepaald iconografie hebben, maar dat stond ver van de realiteit van een punkrockband uit het einde van de jaren 80. Dat is dus onze sociale commentaar, vrolijke en kleurrijke logo’s.
Wat me opvalt: Pearl Jam en Nirvana leken vaak depressief op én naast het podium, terwijl jullie altijd optraden in schreeuwerige vestjes en met kamersbrede grijnzen. Jullie leken wel de leukste groep uit de buurt.
Eddie (lacht): Ik denk dat dat een groot voordeel was voor ons: dat we niet probeerden om een attitude van nihilisme of anti-stijl te prediken, of iets dergelijks. Veel van de bands waarmee we op tournee gingen dachten waarschijnlijk dat er iets heel cool aan de gang was in Urge Overkill, en ze wouden er deel van uitmaken. Achteraf zagen we dan ook in dat heel veel groepen niet zoveel plezier hebben gehad als ons, dat ze niet zoveel grappen maakten. Meestal zaten ze gewoon in hun tourbusje depressief te wezen. En dat gebeurde bij ons enkel op het einde.
Laten we daarover niet uitweiden, maar het over jullie nieuwe plaat (Rock’n Roll Submarine, red.) hebben: Verschillende het maken ervan met het opnemen van jullie vroegere albums?
Nash: Eens het opnameproces volledig begonnen was, was er niet zo’n groot verschil. Want ja, aangezien we al een hele hoop platen gemaakt hadden, voelden we ons beter thuis in de studio dan vroeger, maar aanvankelijk moesten we wel even aanvoelen of er voldoende chemie was in de band. Eens we daarvan overtuigd waren, begonnen we te praten over het opnemen van een nieuw album, en uiteindelijk begonnen we dingen in te spelen als we bij elkaar waren (de bandleden wonen in verschillende delen van het land, red.). Dit bleven we dan doen gedurende enkele jaren, tot we uiteindelijk beslisten inventaris op te nemen van alles dat we al hadden.
Micheal: Op dat moment hadden we al zeker drie albums
Nash: Ja, en dat merkten we pas eens we ernaar luisterden
Eddie: Uiteindelijk hebben we er zo’n zes à zeven jaar aan gewerkt met deze line-up. We wouden heel graag een nieuw Urge Overkill-album maken, maar het is natuurlijk niet evident om nog van eenzelfde groep te spreken eens er nieuwe mensen in de band zijn, en als er een nieuwe wind blaast. Het was dus zeker een uitdaging, en al helemaal omdat “Hadji” en “Bonn” (Brian Quast, de drummer, red.) tegelijkertijd ook fans waren. Ik dacht zelfs dat het onmogelijk zou zijn om mensen dit album als vintage Urge Overkill te laten herkennen, maar uiteindelijk bleek het dus wel te kunnen. Indien we niet zo zelf-kritisch geweest zouden zijn, was ‘Rock’n Roll Submarine’ er beslist al veel vroeger geweest.
Mike, een vraagje voor jou: hoe is het om in een groep als Urge Overkill te spelen, in vergelijking met de kleinere groepjes waar je vroeger bij speelde?
Mike: Er is niet echt een groot verschil, aangezien het bij mij altijd draait om kwaliteit, en Urge Overkill op dat vlak waarschijnlijk wel de beste band is waar ik al in gespeeld heb. Er is uiteraard wel een verschil wat betreft het geld, en de bekendheid, maar enkel de kwaliteit telt voor me. Deze jongens (Nash en Eddie) zijn uitstekende songwriters, maar toen ze me aanvankelijk vroegen om hen te vervoegen als bassist, heb ik toch neen gezegd, aangezien ik een gitarist ben. Eenmaal ik echter met hen op het podium stond, twijfelde ik niet meer.
Begrepen, over naar de laatste vraag dan maar: Frustreert het jullie niet om altijd een vraag over Pulp Fiction te moeten beantwoorden?
Nash: We zijn er gewend aan geraakt, wij zijn ‘the Girl-band’, en eigenlijk hebben we daar niet over te klagen. Op die manier hebben de hele wereld kunnen rondreizen, en bovendien waren we zeer vereerd om in geweldige film te mogen ‘figureren’. Maar of we het soms beu worden dat iedereen er ons iets over vraagt? Heel zeker, gelukkig wordt het verhaal nooit oud. Weet je, Tarantino vertelde ons het verhaal zelf...
Eddie (onderbreekt Nash): In Amsterdam vond hij iemands gebruikte exemplaar van de ep waarop ‘Girl, You’ll Be a Woman Soon’ stond (de Stull-ep,red.), dus we zijn zeer blij dat iemand er niet van hield, want het veranderde ons leven op een manier die we nog steeds niet helemaal kunnen vatten.
Nash: Tarantino was waarschijnlijk stoned op dat moment (lacht)
Eddie: Eigenlijk is dit ons ‘pot-nummer’. Als elk album een stoner-nummer heeft, is dit het onze (lacht)
Nash: Bovendien, op het moment dat het nummer uitkwam, waren de nummers die we tot dan toe hadden uitgebracht zodanig eclectisch dat het soms moeilijk was om Urge Overkill volledig te begrijpen, terwijl tijdgenoten als Weezer en Pearl Jam makkelijker herkenbaar waren vanwege enkele grijsgedraaide singles. Al die bekende bands hadden trouwens enkele hitsingles, maar ze worden er gewoon niet naar gevraagd omdat het verhaal erachter veel minder interessant is. We denken dat ‘Girl, You ‘ll Be a Woman Soon’ een manier was om de kans te geven aan mensen die ons nog niet gehoord hadden om ons te ontdekken, we’re cool with it.
Bedankt voor dit interview, en succes met jullie comeback!