Naar “Van Helsing” moet je niet gaan kijken. Je mag, maar weet dat het absoluut geen hoogvlieger is. Regisseur Stephen Sommers (“The Mummy” en “The Mummy Returns”) brengt daarin drie van Universals grote horrorfiguren samen: Dracula, het monster van Frankenstein en de weerwolf. Daartegenover staat Van Helsing (Hugh Jackman), de enige man die genoeg wapens heeft en over stalen zenuwen beschikt wil hij het gevecht met hen aangaan. De rest is gewoon lachwekkend en slecht om te vertellen. Het is zowat één van de slechtste films van dit jaar. U weze gewaarschuwd.
Wie het toch niet kan laten, die sluit best gewoon de ogen en laat je meeslepen door de overdonderde muziek. Met de score voor “Van Helsing” bewijst Alan Silvestri alvast twee dingen. Hij bevestigt dat een superslechte film wél een heel goeie soundtrack kan hebben én hij laat horen dat hij evengoed de score kon geschreven hebben voor “Pirates Of The Caribbean: The Curse Of The Black Pearl” in plaats van Klaus Badelt, want dat was oorspronkelijk het geval. Maar je zal de componist waarschijnlijk niets horen zeggen over de kwaliteit van “Van Helsing” of diens regisseur, want de twee kennen elkaar nog van “The Mummy Returns”.
De score voor “Van Helsing” is luid, luid, luid en nog eens luid. Alan Silvestri haalt immers het grote slagwerk boven. In een gewone actiefilm gebeurt het maar als te vaak dat de muziek wordt verdrongen naar de achtergrond door de vele explosies. Hier is het net het omgekeerde. De muziek is zo waanzinnig luid dat het alles domineert, en dat is geen slechte zaak. Ik heb meer moeten lachen met de acteerprestaties, de accenten, de dwaze sequenties, de speciale effecten, gewoon alles eigenlijk. Enkel van de muziek heb ik effectief genoten.
Twaalf composities lang mept Silvestri er naar hartelust op los. Daarbij maakt hij handig gebruik van heel herkenbare melodieën die hij meermaals te voorschijn tovert. Met het openingsnummer weten we meteen welke richting hij gaat uitgaan en hij voldoet aan alle verwachtingen. Een groot verschil tussen de tracks bestaat er niet. Het enige nummer dat zich min of meer onderscheid is “Reunited”. Daarin duikt vanuit het niets een mooi liefdesthema op. Het is heel vluchtig, want kort daarna vervalt hij terug in het luide werk, maar toch lang genoeg om een indruk achter te laten. De scène in de film werkt langs geen kanten, maar de muziek voldoet aan alle eisen. Nog zoiets is het metaalklinkende gitaarwerk in “Journey To Transylvania”. In de film klinkt het nogal ongepast, maar op cd blijft het hangen. Het doet denken aan de opening van “Deep Rising” waarvoor Jerry Goldsmith ook is heel metaalachtig iets componeerde. Silvestri herneemt het ook nog eens in “Transylvanian Horses” en vergroot opnieuw zo de herkenbaarheid. Iets voor de fans van luide en gotische soundtracks.
1. Transylvania 1887 1:26
2. Burn It Down! 4:46
3. Werewolf Trap 1:53
4. Journey to Transylvania 1:33
5. Attacking Brides 5:02
6. Dracula's Nursery 5:46
7. Useless Crucifix 2:35
8. Transylvanian Horses 3:55
9. All Hallow's Eve Ball 3:01
10. Who Are They to Judge? 2:00
11. Final Battle 6:28
12. Reunited 4:23