Voor zijn jongste blockbuster haalt Steven Spielberg de mostaard bij H.G. Wells. In diens gelijknamig boek krijgt de aarde bezoek van ruimtewezens die allesbehalve mensvriendelijk handelen. In de verfilming van die confrontatie loopt Tom Cruise. Hij speelt vader Ray die zijn kinderen Rachel (Dakota Fleming) en Robbie (Justin Chatwin) verwaarloosd. Ook zijn vrouw Mary Ann (Miranda Otto) heeft hem ondertussen bedankt voor bewezen diensten. Ze zien elkaar nog regelmatig al is dat louter voor het uitwisselen van de kinderen. Het bewuste weekend van de invasie verblijven de kinderen bij Ray. De ideale gelegenheid voor Ray om te leren wat hij moet verstaan onder het begrip van goede huisvader.
Orson Welles deed Spielberg het voor met zijn radio-uitzending in 1938 die leidde tot massahysterie. Luisteraars dachten echt dat de aarde werd aangevallen door ruimtewezens. Steven Spielberg toont dankzij een budget van 135 miljoen dollar dat die ruimtewezens effectief dood en vernieling zaaien onder de populatie. Het zorgt deze keer niet tot massahysterie maar een stormloop voor de film is er wel. Na drie dagen loopt de teller aan de kassa ondertussen al op tot 57 miljoen dollar. Het zorgt meteen ook voor een persoonlijk record van Paramount Studio en ook voor Tom Cruise. Hij doet het zelfs beter dan die andere blockbuster “Batman Begins”.
Wie de soundtrack beluistert zal misschien net zoals ik de vraag stellen of dit echt wel muziek is van John Williams. Zijn werk voor de jongste “Star Wars” zindert nog na in mijn oren. Het verschil tussen beiden is opvallend groot. Gewoonlijk pakt meneer Williams voor elk van zijn score uit met een heel herkenbaar thema dat hij doorheen de rest van de nummers laat weerklinken. Hij doet het voor “Harry Potter”, “Star Wars”, “Catch Me If You Can” en “The Terminal”. Deze keer is dat tot mijn grote ontsteltenis niet het geval. Nergens hoor je een melodie die je wilt horen en blijven horen. Zijn 21ste score voor evenveel Spielbergfilms klinkt zowaar ongewoon donker voor de maestro.
Morgan Freeman neemt zowel de opening als het slot van het album voor zijn rekening. Hij brengt een ingekorte versie van datgene wat Wells in zijn boek schrijft. Tussen die twee delen hoor je vooral bombastisch en vaak onsamenhangend geluid zonder enige houvast. Al grijpt Williams voor “War Of The Worlds” op een bepaald moment wel naar zeer bekend trompettengeschal. De muziek zoals in "The Ferry" en "The Intersection Scene" staat in dienst van de actie en de angst. De rustige emotionele momenten in "Reaching the Country" en "Ray and Rachel" gaan daardoor compleet verloren. Het klinkt alsof John Williams deze veldslag heeft verloren, maar neem het van mij aan, in de muzikale oorlog blijft hij triomferen.
Tracks:
1. Prologue (2:52)
2. The Ferry Scene (5:49)
3. Reaction the Country (3:24)
4. The Intersection Scene (4:13)
5. Ray and Rachel (2:41)
6. Escape from the City (3:49)
7. Probing the Basement (4:12)
8. Refugee Status (3:50)
9. The Attack on the Car (2:44)
10. The Seperation of the Family (2:36)
11. The Confrontation With Ogilvy (4:34)
12. The Return to Boston (4:29)
13. Escape from the Basket (9:21)
14. The Reunion (3:16)
15. Epilogue (3:11)