Wat Orson Welles kan, moet ik ook kunnen, moet Steven Spielberg gedacht hebben. In 1939 zet Welles als jonge knaap de wereld op zijn kop en vooral dat van de luisteraar. Via een luisterspel op de radio verkondigt hij dat de aarde wordt aangevallen door ruimtewezens. Luisteraars die iets later afstemden dachten echt dat de wereld werd aangevallen, met een totale massahysterie tot gevolg. Zo ver reikt de macht en de invloed van Steven Spielberg niet bij zijn film “War Of The Worlds”. Deze wezens komen in tegenstelling tot E.T. uit de slechte kant van het heelal en het einde lijkt nabij.
Ray Ferrier (Tom Cruise) is wat je noemt een onverantwoorde vader. Zijn ex-vrouw Mary Ann (Miranda Otto) zocht onder andere daarom een stabielere leefomgeving voor haarzelf en hun twee kinderen Rachel (Dakota Fleming) en Robbie (Justin Chatwin). Ze delen nu wel nog het hoederecht maar ook op dat vlak neemt Ray het allemaal niet zo ernstig. Hij is de zoveelste keer te laat als de kinderen bij hem het weekend doorbrengen. Dat weekend wordt er eentje dat ze niet snel zullen vergeten want er hangt letterlijk onweer in de lucht. Blijkbaar verbergen ruimtewezens al miljoenen jaren allerlei materiaal diep onder grond en nu ze ontwaken uit hun winterslaap, willen ze van een vreedzaam samenleven met de mens niet weten. Ze veroorzaken chaos en vernieling zonder dat iemand weet waarom. Ray, Robbie en Rachel willen net zoals vele andere landgenoten in leven blijven. Hoe ze dat het best kunnen doen, is een andere vraag.
Na “Close Encounters Of The Third Kind” (1977) en “E.T.” (1982) doet Spielberg voor zijn sluitstuk over de ruimte beroep op het befaamde werk van H.G. Wells. Diens (achter)kleinzoon vertelt in de extra’s dat Wells een wetenschappelijk schrijver is geworden uit wanhoop. Spielberg verwijst in zijn film vaak naar de filmversie uit 1953. Zo spelen Gene Barry en Ann Robinson, die in de originele film de hoofdrol vertolken, deze keer de bezorgde grootouders. Veel meer dan een cameo houdt dat niet in. Opvallend is dat Steven Spielberg de laatste tijd meer de klemtoon legt op de kwantiteit van zijn films. Visuele effecten zijn niet aan ons besteed, zeker niet als ze de geloofwaardigheid (teveel) aantasten. Het ziet er allemaal spectaculair uit en dat mag gerust, maar je houdt er vooral een fake gevoel aan over. Een uitzondering hierop zijn de extra’s over de creatie van de aliens. Er is hierbij zorgvuldig nagedacht over hun uiterlijk en hoe ze zich als het ware als balletdansers kunnen voorbewegen.
Geef ons dan maar de menselijkheid van het verhaal bijvoorbeeld de scènes waarin Tim Robbins acteert. Hij zet een sterke vertolking neer en hij verslaat zonder probleem de overdaad aan visuele effecten. Robbins speelt zonder pardon een huilende Cruise van het scherm.
Een echte strijd of oorlog tussen werelden kan je het trouwens niet noemen. Het is een genocide waarbij vooral de ruimtewezens aanvallen en blijven aanvallen. De mens wordt zonder veel weerwerk tot stofdeeltjes herleid of tot de laatste druppel bloed leeggezogen. Deze keer leren wij de gemene invaders geen lesje. De 'survival of the fittest' verwijst deze keer naar de kleinste dingen des levens. Het zorgt voor een beklemmend gevoel. “War Of The Worlds” plaats je qua boodschap best naast de klassieker “The Day The Earth Stood Still” (1951).
De extra’s:
- Herbeleving van de invasie (7,40 min.)
- Previsualisatie (7 min.)
- De erfenis van H.G. Wells (6,36 min.)
- Hoe ziet de vijand eruit? (14,07 min.)
- Productiedagboeken: Begin (22,30 min.), Verbanning (19,40 min.), Oorlog (22,21 min.), Vernietiging (27,30 min.)
- Featurette Introductie met Steven Spielberg : Terugkeer naar de invasie (8 min.)
- De familie (13,22 min.)
- Score (12 min.)
- We zijn niet alleen (3,15 min.)