De filmgeschiedenis bestaat al meer dan 100 jaar. In al die tijd zijn er ontelbare films gemaakt. De tijd ontbreekt om ze allemaal te bekijken, maar als er één is waarvoor je zeker eens tijd moet maken dan is het wel “Who’s Afraid Of Virginia Woolf” (1966). De film doorstaat moeiteloos de tand des tijds, en dat dankzij de uitmuntende vertolkingen van Elizabeth Taylor en Richard Burton. Zij shockeren door hun overdaad aan drank en profane woorden die ze gebruiken als koosnaampjes voor elkaar. Deze film is een ontdekking, waardoor het gat in je cultuur alweer een stukje kleiner zal worden.
Martha en George komen in het midden van de nacht terug thuis van een avondtje uit. Maar slapen zit er voor de twee nog niet in. Martha heeft namelijk het jonge koppel Nick en Honey uitgenodigd voor een slaapmutsje. George ziet dat helemaal niet zitten, maar uit beleefdtijd geeft hij de bezoekers een warm welkom en een glas sterke drank. Voor de gasten goed en wel neerzitten vliegen Martha en George elkaar terug in de haren. Het koppel spuwt hun gal over alles wat ze gedurende al die jaren voor elkaar hebben verzwegen alsof het een lieve lust is. Ze schenken daarbij elkaars glas nog tientalle keren even vol.
Ik betrap me er vaak op dan ik snel naar gekende titels met bekende acteurs durf grijpen, terwijl die films zelden het vermelden waard zijn. En ik betrap me er eveneens op dat een klassieker uit een ver verleden mij doet herinneren waarom ik zoveel hou van films. Met “Who’s Afraid Of Virginia Woolf” is dat niet anders. Het leuke aan dergelijke klassiekers is dat ze vaak gebaseerd zijn op een toneelstuk. Edward Albee is verantwoordelijk voor het originele werk. Hij kreeg 250.000 dollar voor twee zinnen, want die twee zinnen zijn zowat het enige wat er na de filmadaptatie van zijn werk is overgebleven. Zelf vindt hij dat geen ramp, en gelijk heeft hij. Voor filmliefhebbers, zoals ik, die houden van dialogen klinken de woorden en zinnen als muziek in de oren. De Amerikaanse censuurcommissie dacht helemaal anders over zo’n hele hoop scheldwoorden, want zo een taal was simply not done. Maar het aanpassen van de “screw you” naar het zachtere “God damn you” doet niets af aan de intensiteit en de kracht waarmee Martha de woorden over haar tong laat rollen. “I'm loud and I'm vulgar, and I wear the pants in the house because somebody's got to, but I am not a monster. I'm not.” Elizabeth Taylor ken je vooral van haar vele mislukte huwelijken (ze was voor deze film zelfs getrouwd met haar tegenspeler Richard Burton), maar er is een andere kant van deze dame, namelijk die van een sterke actrice met een immense uitstraling en een scherpe tong. Het is die kant die je beslist moet leren kennen. Taylor sleepte met deze rol heel terecht haar tweede Oscar in de wacht. Het is trouwens één van de vijf beeldjes die van de dertien nominaties werden verzilverd. Naast Taylor geeft Richard Burton het beste van zichzelf. Hij kookt van woede maar tempert zichzelf steeds weer. George slaat zijn vrouw om de oren met gevatte uitspraken zoals “Martha, in my mind you're buried in cement right up to the neck. No, up to the nose, it's much quieter.” Hoe intens ze ook fulmineren, de liefde tussen hem en haar blijft frappant. Moet ik het nog schrijven dat je deze film beslist moet zien?
De extra’s:
- Audio commentaar Mike Nichols en Steven Soderbergh
- Audio commentaar Haskell Wexlerr
- Biografie Elizabeth Taylor (66 min.)
- Kort films “A daring work of raw excellence (20 min.) & "Too shocking for it’s time" (11 min.)
- Screentest: Sandy Dennis (7 min.)
- Interview Mike Nichols 1966
- Trailer