Mister Heavenly startte gisteren zijn Europese tournee in Gent. Een startschot dat van twijfelachtig zacht tot overtuigend hard ging. Dat alles bejubbeld door een schare fans en een vooroorlogse “I’m right, You’re wrong” discussie.
De wereld kent rare kuren. Terwijl een dag voordien het obscure en behoorlijk overroepen Ice Age de Charlatan goed vulde, moest Mister Heavenly zich troosten aan een ziel of dertig. Respectloos, want het opkomende trio was niet van de minste. De heren zorgden met bands als The Shins, Islands, Modest Mouse & The Unicorns voor een catalogus waar vele aspirant-artiesten uit puurden. Om die soep aan muziek af te kruiden hadden ze zelfs voor een celebritybassist gezorgd.
Vast en zeker tot hun eigenste spijt kon het allemaal niet baten. Aan een mak tempo begon de band dan maar hun concert. Frontman Nick Thorburn sleepte zijn stem door de nummers heen, waardoor die nauwelijks hoorbaar was. Het vuurwerk moest van Man Man keyboardist Honus Honus komen. Als een volleerde cowboy temde hij zijn instrument met grootste gebaren. Aangevuld met zijn ruige en volle stemgeluid leek hij zijn groepsleden te degraderen tot een miscaste begeleidingsband.
De combinatie van Honus Honus’ kamervullende stem met de eerder nasaal klinkende Thorburn was dan ook niet steeds vanzelfsprekend. Soms klonk het zelfs iet wat vreemd. Edoch vormde het geen barrière voor het optreden. De groep raakte stillaan onder stoom en begon steeds beter te klinken.
Het arme keyboard kreeg nog meer rake klappen te verwerken terwijl Thorburn zijn stem vrijheid gunde en luid over de muziek liet klinken. Het gevolg was een resem goed en krachtig gespeelde nummers waarbij het speelplezier zich kenbaar maakte. Net als die zin voor spelen, kwam hier ook de kwaliteit van muzikanten bovendrijven. Ze toonden zich duidelijk meesters van het indiepop genre. Hun muziek mag dan misschien niet hemelsbreed verschillen met die van vele andere bandjes, toch brengen zij dat tikkeltje extra. En met bravoure.
U leest het, de schwung kwam erin. Er werd voorzichtig gedanst en nummers kregen als slotakkoord een enthousiast applaus. Dat tot een fan het nodig achtte om zich met het zaakje te bemoeien. In tegenstelling tot iedereen -Mister Heavenly inclusief- had hij een nummer tweemaal gehoord. Dat wou hij deze fijne Noord-Amerikanen er even inwrijven. Ondanks zijn ongelijk bleef de man overtuigd tot de wanhoop van diens vriendin & Mister Heavenly hem deden inbinden.
Al bij al plezant en absurd om zien, maar uiteraard niet stimulerend voor het optreden. De opgebouwde vibe had de zaal ontvlucht, waarop de groepsleden hun concert maar afwerkten op dezelfde manier waarop ze het begonnen. Spijtig uiteraard, maar niet getreurd. De nummers die wél vurig werden gespeeld, hadden genoeg overtuigd. Een volle zaal had zonder twijfel het optreden doen ontploffen. Al is dat vijgen na Pasen. Het was lang niet slecht of nee, het was best wel goed.
U behoort tot de beschaamde ziel die liever thuis naar Superfans keek? Vlucht uit uw tranen en win uw gratie terug door hun album ‘Out of Love’ hier te streamen.
Dries Vancauwenberghe