Sam en Tess werken beiden voor dezelfde krant. Ze hebben elkaar nog nooit ontmoet en kennen elkaar louter van hun reputatie en hun werk. Sam brengt verslag uit van talloze sportwedstrijden zoals baseball. Tess wordt omschreven als a treat for the intellect. Enkel de presidentsvrouw gaat haar vooraf als meest bekende vrouw in het land. De twee ontmoeten elkaar na een uitspraak van Tess op een radioshow. Ze heeft namelijk nog nooit een baseball-wedtrijd gezien. En sport vindt ze trouwens een verspilling van energie. Het zou gerust afgeschaft mogen worden. Door deze uitspraak raakt ze bij Sam een gevoelige snaar.
De twee spreken af en gaan naar…een baseball-wedstrijd. De eerste vraag van Tess is of al de mensen die komen kijken werkloos zijn. Het zijn mensen die werken maar vandaag nog eens naar de begrafenis van hun grootmoeder gaan, antwoordt Sam. Hij legt met handen en voeten de spelregels uit. En wonder boven wonder kan ze het spel appreciëren. De collega van Sam krijgt misschien toch nog ongelijk toen hij zei dat vrouwen best ongeschoold en mooi gehouden moeten worden zoals kanaries.
Sam is sinds hij Tess’ benen voor het eerst zag verknocht aan deze vrouw. Het onvermijdelijke gebeurt dan ook. De twee stappen in het huwelijksbootje. Maar er is duidelijk storm op zee. Tess is immers een feministe in hart en nieren en ziet zichzelf niet als huisvrouw bij de haard. Ze werkt rond de klok en heeft daardoor weinig of geen tijd voor haar echtgenoot. De dag dat ze wordt verkozen tot uitmuntende vrouw van het jaar, is de gelukkigste dag van haar leven. Een uitspraak die niet in de goede aarde valt bij Sam.
Als ik deze film vergelijk met “Adam’s Rib” dan mis ik de pittige dialogen die “Adam’s Rib”, een andere film met dit legendarisch filmkoppel, van begin tot einde een festijn maken. Spencer Tracey en Katherine Hepburn starten zoals het moet, maar reeds na een half uur voel je dat het verhaal niet evolueert. Het gestuntel van Hepburn in de keuken terwijl ze ontbijt wil maken sleept veel te lang aan. Daardoor gaat de opzet van de scène compleet verloren. Ergens onderweg vergeet regisseur George Stevens (“Giant”) dat hij de filmmagie tussen zijn vertolkers brandend moet houden.
De extra's: geen