in de schoot van het toilet ben ik de schepper van windstreken en enkel windstreken, de post bezorgt de postbode en voor kleinigheden als planten en personen doet bumba al het mogelijke, maar kijk maar:
hij schopt het niet verder dan hier en daar een boom en enkele rijen klapvee en daarom komen met een oh en een wee de eerste namen aangeritseld die verlangen naar een bos, verlangen naar een taal in vele grammatica’s, verlangen naar een overvloed aan regen.
aan de deur, buiten aan de toiletdeur huppelt en danst bumba om het ontstaan van water uit te stellen, moet blijven dansen terwijl de donder schatert, de orkaan een zucht, een verzuchting, een rust in het lommer ontwortelt.
kinderen sterven op vn-scholen en het nummeren van dagen, het schrikken van seconden is even onzinnig als het tellen van steeds dezelfde postbode die iedere ochtend aan je volmaakte huis voorbijkomt. voorbij volmaaktheid steekt bumba zijn vingertjes in een kier.